Jak być silnym, gdy odchodzi ktoś bliski?

Co można poczuć dowiadując się o tym, że ktoś, kogo kochamy, powoli odchodzi? Trudno chyba nawet nazwać tę mieszankę, która kłębi się w sercu: pragnienie pomocy, a zarazem ból i bezsilność. Jak się zachować w takiej sytuacji na co dzień?

Informacja o śmiertelnej chorobie naszego przyjaciela lub członka rodziny jest jak cios. Rujnuje nasze plany, marzenia i usuwa grunt spod stóp. Dalsze życie bez drugiej osoby, wydaje się za trudne, zbyt bolesne. Kiedy jesteśmy z kimś w tak bliskich relacjach, wydaje się, że przejmujemy jego emocje. W takiej sytuacji czujemy w pewnym stopniu również jego ból i strach. Nie chcemy, aby nasz przyjaciel cierpiał. Nie chcemy, aby odszedł. Czy można być silnym, kiedy bliska osoba umiera?

Jak się zachować w obliczu bólu?

Naszych emocji nie można kontrolować. W pierwszej chwili ludzie mogę reagować różnie. Od płaczu, po zaprzeczenie. Te emocje w końcu opadną, a my musimy być dalej, dla tej drugiej osoby. To w końcu ona - nie my - usłyszała diagnozę. Rolą przyjaciół i rodziny jest okazać wsparcie, być przy drugiej osobie. To bardzo ważne, aby pamiętać, że w takiej sytuacji to my jesteśmy dla tej osoby, a nie ona dla nas.

Bywa tak, że niektóre osoby reagują ucieczką. Ignorują bliską osobę, starają się odciąć od jej bólu. W ten sposób sprawiamy nie tylko przykrość, ale przede wszystkim narażamy drugą osobę na dodatkowe cierpienie. Czasem jednak jest tak, że to nasz bliski stara się od nas odciąć - wydaje jej się, że oszczędzi wszystkim widoku swojego bólu i strachu. W takich chwilach warto jasno zaznaczyć, że chcemy być przy drugiej osobie, chcemy przeżyć z nią ten trudny czas i znaleźć odrobinę dobra i zapewnić jej trochę radości.

Od skrajności do skrajności

Jak piszą Margaret Stroebe i Henk Schut "zarówno zbyt duży, jak i zbyt mały smutek może być szkodliwy" (Margaret S Stroebe, Henk Schut, The Dual Process Model of Coping with Bereavement: A Decade On). Nie powinno się ignorować choroby przyjaciela. Udawać, że nie ma problemu, a nadchodzące odejście jest dla nas niewidoczne. Takie zachowanie może wywołać w drugiej osobie przeświadczenie, że nikomu na niej nie zależy, że nikogo nie interesuje. Z drugiej natomiast strony, informacja o śmierci, nie musi oznaczać, że nasz bliski nie chce już nigdy więcej zaznać radości, uśmiechu i miłych chwil. Wiecznie płaczący przyjaciele i rodzina, którzy opłakują śmierć, która jeszcze nie nadeszła, może wywołać u takiej osoby różne emocje. Po pierwsze to ona przejmie na siebie obowiązek wspierania i pocieszania. Po drugie może czuć się winna, że opuszcza bliskich, że sprawia im tym dodatkowy ból.

Dlatego tak ważne jest, aby obserwować drugą osobę - być z nią. Kiedy ona będzie chciała płakać, wspólne łzy będą wsparciem i podporą. Kiedy będzie pragnąć chwili szczęścia, można zaoferować jej swój uśmiech i dobro.

Żałoba przed śmiercią

Ciężar, jaki spada na osobę, która słyszy diagnozę, są niewyobrażalne. To ona - nie nikt inny - musi pogodzić się z odejściem. To dla tej osoby kończy się cały świat. Dlatego może ona potrzebować przyjaciela, drugiego człowieka, który spędzi z nią te ostatnie chwile, da chwile radości. Osoba, która pozwoli na krótką chwilę zapomnieć o nieuniknionym, jest bardzo ważna.

Pożegnanie i nadzieja

Nie ma skali, która zmierzyłaby ból ludzi, którzy spotykają się ze stratą. Wiele osób żałuje, że nie powiedziało czegoś przed odejściem ukochanej osoby. Te ostatnie chwile z osobą, którą kochamy, powinny być wypełnione miłością, aby nie żałować niewypowiedzianych słów. W sercach wszystkich ludzi zawsze obecna będzie nadzieja, która podpowiada, że wszystko się jakoś ułoży, że będzie dobrze. Dlatego nie warto ukrywać swoich emocji. Swoimi obawami można się dzielić z innymi bliskimi, którzy przeżywają to, co my. A dla tej osoby trzeba po prostu być.

Zobacz również: 🡆 Czym jest śmierć kliniczna?