Kobieta pragnie się podobać innym - i to niezależnie od okoliczności. To dlatego taką przyjemność sprawiają jej zakupy nowych ubiorów i dodatków. To dlatego także płeć piękna potrafi spędzać długie godziny przed lustrem na dopasowywaniu poszczególnych części garderoby czy na makijażu. Każda możliwość pokazania się w towarzystwie wiąże się z cichą nadzieją wywołania choćby jednego błysku podziwu w oku innych. Są jednak takie okoliczności, gdy ta - skądinąd dobra i naturalna - potrzeba musi ulec pewnemu stonowaniu.

Któż z nas nie słyszał komunikatów w środkach masowego przekazu "Wyszedł z domu i dotychczas nie powrócił"? Za każdym takim komunikatem kryje się nie tylko tajemnica, ale przede wszystkim ludzkie dramaty, nieprzespane noce, przepłakane dni? Nade wszystko zaś oczekiwanie na powrót, bo przecież ci, którzy zostali wierzą, że ten, kto wyszedł z domu w niewiadomym kierunku - kiedyś do tego domu wróci.

Cmentarz nazywany jest - z języka greckiego - nekropolią czyli miastem umarłych. Jest w tym dużo prawdy, bo jakkolwiek dziwnie to może zabrzmieć, ale cmentarze właśnie też mają swoje "życie", rozumiane może bardziej jako prawa - pisane i niepisane - oraz zwyczaje. Dla postronnego obserwatora każdy cmentarz wydaje się być taki sam, niezależnie czy znajduje się on na północy czy południu, na zachodzie czy na wschodzie Polski. Jednak po dłuższym spacerze jego uliczkami - w zależności od regionu - dostrzec można charakterystyczne cechy konkretnej nekropolii. Jedną z nich są pomniki nagrobne i obudowy grobów.