Zdzisława Rogowska

Stąpam po tafli wody
bezkresnego oceanu
połyskującą skrzącą
jak mika falą.
Fale muskają
kroplami po czole,
skroniach i powiekach.
Nie bronię się..!
Bo takie są prawa natury.
Stąpam po tafli
i szukam ciebie
by odnaleźć coś...
z dawnego życia,
spragniona... samotna... smutna!
Oceń: Plus lub minus

KOCHAM CIE BARDZO

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

tęsknie

Nie chcę... nie chcę już nic...
Optymizm życia? Banał...
Dla mnie liczysz się tylko Ty.
Chwile, w których jesteśmy blisko...
Pomóż mi się wydostać z otchłani łez,
cierpienia, braku Ciebie i miłości...
Chodź... chcę zobaczyć Cię raz jeszcze...
Chodź nim minie to, na co czekałam całe moje życie...
Wielka Miłość

Co mam zrobic
co mam poczac,
skad nabrac sil,
ktorych tak bardzo potrebuje,
bo zycie moje to nie bajka,
gdy brak milosci,
ktora tak sie kochalo,
ale ta milosc odeszla
i spewnoscia nie powroci
Milosc ta zabrala
mi wszystko
co posiadalam w moim sercu
teraz zostalo
mi tylko wspomnienie
po osobie,
ktora tak bardzo Kochalam

Zamyślona całymi dniami chodzę...
Kontakt z rzeczywistością czasem się zrywa...
Wzrokiem za Tobą wszędzie wodzę...
Gdy Cię nie ma łezka słona powoli spływa...

Ciężki los człowieka,
co patrzy z daleka,
na przyjaźń i miłość
i żywota zawiłość.

on - sam w ludzi tłumie
tylko smutek czuje.
żal mu życia swego,
osamotnionego.

czuje się wzgardzony,
czuje odrzucony.
nie może polubić
to może go zgubić
nie może pokochać,
zostaje mu szlochać.
płakać się wstrzymuje,
bo się znów zdołuje,

nikt z nim nie pogada
czy to tak wypada?
nikt się nie przyznaje,
czy to takie obyczaje?
że głupszy uważają,
za lepszych się mają.
czy to tak uchodzi?
czy to tak się godzi?

on powtarza: „dobrze będzie”.
i powtarza ciągle, wszędzie.
mimo swej udręki,
mimo swojej męki.

i samotność go wznosi,
na skrzydłach unosi
i samotność go zrzuca,
swe skrzydła porzuca.