Rafał Wójcik

Tak bardzo tęsknię za Tobą...
Tak bardzo smutno mi jest... ;(
Im więcej o Tobie myślę...
Tym więcej płynie łez...

Są takie dni,
gdy się nie wie co dalej będzie,
kiedy wszystko jest błędem
i wszyscy są w błędzie.
Są takie miejsca,
gdzie by się odejść chciało,
nikt nie wie gdzie,
bo wszyscy wciąż wiedzą za mało.
Są takie łzy,
które nigdy nie wypłynęły,
tylko tkwią w nas,
gdzieś w środku serce rozstrajają.
Są tacy ludzie,
za których by się życie oddało.
Dlaczego ?
Nie było pytania,
wciąż wiemy za mało.......

Kiedy już zgasną wszystkie światła
i kurtyna na scenie życia opadnie,
kiedy ucichną wszystkie dźwięki
i cicha ciemność mnie owładnie,

wtedy wiem, choć nie chcę wiedzieć,
że koniec to przedstawienia
i żadnych bisów już nie będzie,
zostaną tu tylko wspomnienia.

Pozostaną łzy żalu i smutek,
gorycz i niemoc zrozumienia,
że jesteśmy tu z krótką wizytą,
poddani prawom istnienia.

Boże, dlaczego to życie musi być takie gorzkie?

Ulotna chwila,prawie już wspomnienie...
przemija nasze życie jak chce przeznaczenie
Jarzębina czerwona-już po żniwach
Lato dobiega końca-jesień się zbliża
Znowu minął trzynasty -już po wszystkim
choć jeszcze bardzo smutno...
Dziś pogrzeb jakiś inny,
smutek tak szybko nie minie.
Tak trudno jest zapomnieć o tamtej tragicznej godzinie!
Jakiś śmiech na podwórku,
więc życie toczy się dalej...
lecz ja tkwię ciągle w zawieszonym mym stanie...
Też się czasem uśmiecham
-uśmiechem jakimś innym...
to samo szczęście odeszło...

Tak bardzo mi Ciebie brak,
Tęsknię za Tobą...
Bez Ciebie nie ma już gwiazd,
Nie jestem sobą...

Nie jestem słońcem na niebie,
Ani poranną rosą...
Po której mógłbyś co rano
Biegać jak dziecko boso...

Nie jestem wulkanem energii
Co zawsze przy Tobie wybuchał,
Nie jestem piękną melodią ,
Której byś chętnie wysłuchał .

Więc kimże jestem bez Ciebie?
Wciąż pytam siebie bez skutku .
Bez Ciebie jestem jedynie
Małą kropelką smutku...

Nie przylecę na skrzydłach do Ciebie,
bo wiatr mi niedobry powyrywał pióra.
Nie ulecę skrzydłami ponad chmury,
bo połamane w życiowych wichurach.

Nie przypłynę jachtem do Ciebie,
bo złemu wiatrowi nie po drodze,
a droga do Ciebie jest daleka
i palcem pisana po wodzie.

Nie przyjadę do Ciebie pociągiem,
bo tam gdzie jesteś nie ma torów,
tylko łąk zielenią utkane obrusy,
i kwiaty co pełnią śpiewają kolorów.

Nie uda mi się dojść do Ciebie,
ani dojechać też na rowerze,
a mimo wszystko będę z Tobą,
bo marzeń mi nikt nie odbierze.

Jestem bardzo daleko od Ciebie, a jednak bardzo blisko.

„Życie leci, spieszy przed nami
wydziera się do cmentarzy głuszy:
Ach czyż jedynie między mogiłami
Kres walki i spokój dla duszy?”

..i nie od deszczu mokrym lecz od łez...