Rafał Wójcik

Lubię Noc, bo tylko Ona rozumie
Moje uczucia.
A Księżyc zawsze słucha
Księżyc...
Gdy tak delikatnie siada wśród chmur
Powoli zabiera ze sobą mój ból...

Lubię, bo z Nią czuję się bezpiecznie
Jak w ramionach Anioła.
A gwiazdy błyszczą oczyma
Gwiazdy...
Gdy świecą lekko z uczuciem
Dla bliskich zmarłych piosenki nucę...

Lubię, bo wtedy jestem tylko ja
I moje myśli.
A wysoko nade mną Bóg
Bóg...
Pytam Go, czemu zabrał mi Ciebie
A On pociesza, że dobrze Ci tam w Niebie.......
Siostra

Chwytamy się okruchów życia .
Tak matka głupców uczy nas .
Oszukać chcemy przeznaczenie
Naiwną wiarą w lepszy czas.
A jeśli jutro nie nadejdzie
I wielki plan zawali się ,
Będziemy tańczyć jak w obłędzie
Nie pamiętając o tym że...

Nie było nas kiedy rodził się świat .
Nie będzie nas a on wciąż będzie trwał .
Przemijamy jak przechodnie ,
w sercach wielkich miast .
By ostatnią z ról w teatrze cieni grać .....

Życia zabraknie na rozmyślanie,
o ludziach, którzy byli i odeszli,
o niespełnionych wizjach świata,
o straconym optymizmie.
Wszystko się rozmywa,
pozostaje za mgłą,
tylko smutek w oczach,
tylko zawiedzione nadzieje,
chociaż nadzieja jest tym co pozostaje,
kiedy wszystko sens straciło
to tylko ona światło nam daje...

Jest miejsce, dokąd listy nie dochodzą,
Gdzie tylko myśli i modlitwy błądzą.
Tam idę, żeby w zadusznym skupieniu
Ulżyć modlitwą zmarłym w ich cierpieniu.
Tyle jest jeszcze pytań nie zadanych
I opowieści nie dopowiedzianych.
W zimnym kamieniu śpią snem nieprzespanym
I może tęsknią za słonecznym ranem?
Nie mogę odejść nie zamieniając słowa
W ciszy, o której mówią ,że grobowa.
Nim wiatr ostatnie znicze pozagasza
Powiem dziękuję, proszę i przepraszam.
Jest miejsce dokąd listy nie dochodzą,
"Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą"...

Każda łza na mym policzku
Garstkę wspomnień niesie.

Nie potrafię powiedzieć
Co następna perełka ze sobą przyniesie.

Toczą się nieraz strumieniami
A swe źródełko mają pod powiekami.

Niosą na swym grzbiecie
Radosnych wspomnień chwile.

Ale tych smutniejszych przeżyć
Jeszcze raz tyle...........

Śmierć zdusiła iskry życia, które miały wnet zapłonąć.
Ona przyszła niespodzianie, nakazała nam zatonąć.
W morzu łez i w morzu smutku ból wylała,
Skradła radość, dała rozpacz, cios zadała.

Za wcześnie i za szybko, i zbyt nagle to się stało.
On był, snuł plany, a jego życie się urwało.
Swoich bliskich i przyjaciół kochać chciał.
Każdy dzień i każdą noc przed sobą miał.
Boże dlaczego tak się stało?

nie mam siły na nic... już nawet nie mam siły udawać że jest dobrze...

Pod słońcem, co świeci dla wszystkich
Po drogach i ścieżkach tej ziemi,
Z odległych krańców i czasów
Idziemy wieczni pielgrzymi.

Gubią się nasze imiona
Jak ślady kroków na piasku.
Wciąż nowi i nowi się rodzą
I zastępują nas w marszu.

Lecz przyjdzie kiedyś godzina
Jaśniejsza od gwiazd i słońca.
Na zawsze się wszyscy spotkamy
We wspólnym Domu Ojca.

Ty...
Wolny, swobodny, szczęśliwy
Wolny od codzienności
I świata materialnego
Wolny od wspomnień
I ciągłych niepowodzeń
Wolny od ciała i bólu

My...
Źli, zrozpaczeni, nieobecni
Ofiary bezradności
Torturowani wspomnieniami
Ranieni świadomością,
Że Ciebie nie ma
Uczymy się żyć od nowa
Bez Ciebie
Czy to możliwe?

Wspomnienia
Nie pozwalają odetchnąć
Marzenia
Uskrzydlają chorą duszę
Lecz wciąż jest w nas gorycz
I tęsknota za Tobą
Gorzki smak żalu ....