Rafał Wójcik

...a ja chciałabym być kroplą deszczu
Tańczącą po ciemnym niebie
Taką malutką szarą kropelką
Byłabym bliżej Ciebie...

Są róże czarne, róże wieczne,
nigdy bowiem nie przekwitają.
Ich kolce są ostre,
a płatki ogromne i postrzępione.
Te dziwne róże kwitną w ludzkich sercach.
To czarne róże smutku.

Ujęłam w dłonie
Białą, śliczną różę
Upojona jej wonią
Syciłam widokiem oczy
Pieściłam płatków skronie
Czując piętno błogiej niemocy
Nie mam już róży
A wiatr zdmuchnął ostatni po niej pyłek
Szczęście podziela los kwiatów
Jest piękne i trwa bezlitośnie krótko .....

Widzę gwiazdę na niebie - promyk nadziei,
ach...jak ich wiele ,
blask słońca - ciepło dla mnie od Ciebie ,
księżyc- bym zawsze drogę mogła odnaleźć,
błękitne chmurki - namiastka Twych oczu,
zapach konwalii - skóry Twojej świeżość,
tęcza - obrazek barwny na niebie,
z cudnym podpisem "Siostro dla Ciebie".
Braciszku mój, tyle mi dajesz,
za to mą miłość odwieczną dostajesz.
Uśmiech na co dzień też będzie w odwdzięce,
choć serce krwawi, choć puste ręce...
Wiesz, ja poczekam, ja będę cierpliwa,
wiem, tam Ci dobrze, tam jesteś szczęśliwy.
Pogodzić się z losem podstępnym mi trzeba,
daleki mi jeszcze bilet do bram nieba.
Lecz dziękuję ze wszystko, czym mnie zbliżasz do siebie,
dziękuję za słońce, za gwiazdy na niebie .
I czekam w tęsknocie na nasze spotkanie, gdy wieczność
naszą wspólną drogą się stanie...

Drżeniem płomyka, liści szelestem,
Ktoś Ci tu szepce nie umarłem, Jestem.
Jesteś z nami każdego dnia w naszych sercach, w naszych myślach i w naszych wspomnieniach.

Zmieszam łzy z kroplami deszczu,
żeby ich nikt nie zauważył.
I właściwie nic się nie wydarzy,
tylko deszcz będzie bardziej słony na mojej twarzy.
Bardzo Cię kocham i tak już zostanie do końca moich dni.

,,Życie to radość i smutek,
ale powroty nie istnieją,
żadna chwila się nie powtórzy,
bo żyje się tylko raz..''
Boże czy to musi tak być ? Tęsknota po odejściu najbliższej osoby tak bardzo boli.Czas upływa a cierpi się wciąż tak samo i myślę, że jedyne co pozostaje to tylko nauczyć się z tym żyć.

Chodzę po łące wokoło kwiaty
wabią motyle, woń rozsiewają,
a myśli te same niezmienne od lat
jak bumerang natrętnie wracają.

Te życie, które tak szybko mija
widzę jak na ekranie w kinie,
to co minęło ,to co nadejdzie
z czasem i w wieczność odpłynie.

Ile przed sobą mam godzin i dni,
czy zdążę tu wrócić tego lata,
czy może już jutro odejdę stąd
w obcy mi wymiar innego świata.

Ciągle wspominam Tych których nie ma,
i co odeszli jeszcze przede mną,
teraz szczęśliwi u boku Ojca
czekają, by być już razem ze mną.

Kwiat chryzantemy
w wielu barwach się mieni
zachwyca swoją urodą
jest to kwiat jesieni.

Jesień to czas zadumy
nad przemijaniem człowieka
nad tymi, którzy odeszli
i tym co nas czeka.

Kładziemy chryzantemy
na mogiłach bliskich
oni w tym dniu wspomnień
żyją w sercach naszych.

Stojąc nad mogiłami
zadumani nad przyszłością
smutek w blasku świateł
przeplata się z wiecznością.

Chryzantemy złociste
wśród zniczy blasku nie mają
stoją w wielkiej zadumie
nasz smutek wyczuwają.

Jak morskich głębin otchłanie,
jak mroki bezgwiezdnej nocy,
człowieczy los niepoznany,
tajemnicą z dnia na dzień się toczy.

Od wczesnych dzieciństwa już lat,
podróż w nieznane funduje nam życie,
zapisując w kronikach gwiazd
naszych przeżyć wierne odbicie.

Każdy dzień jest wyzwaniem,
niespodziankami karmi nas los,
z chwilami uniesień w programie
i trudami, co odbierają nam moc.

I właściwie nieważne czy idziesz,
po bezdrożach czy też na wprost,
wszystkiego nie można przewidzieć,
bo niezbadany … człowieczy jest los.