Rafał Wójcik

Ile smutku wyrażają słowa
Ileż rozpaczy zawiera uśmiech
Tyle ciemności czai się wokół
Kształty twarzy giną w mroku
Tylko oczy błyszczą jeszcze
Jakimś tajemniczym blaskiem
Lecz gasną przedwcześnie
Utrudzone zbyt ciężkim ciężarem
Odchodzą nagle w nieznane
Pozostaje tylko wspomnienie
Smutek ogarnia przestrzenie
Potęguje nastrój melancholi...

Śmierć,
to słowo,
które bolesny cios zadaje
kończy się życie
kończy się świat...
tylko pustka
tylko żal w duszy zostaje
a w sercu wieczny ślad.
Teraz drogami Boga Ojca kroczysz
na polanach boskich biegasz
na nasze zło przymykasz oczy
smutno nam, ze Cię z nami nie ma.
My z nadzieją w sercach czekamy,
że kiedyś na pewno się spotkamy...

Nadzieja spotkania łagodzi ból rozstania...

Bo śmierć to zbyt mały powód, żeby przestać kochać...
A tym bardziej aby ciągle szlochać

Noc czarna, przeklęta
księżyc srebrzył drzewa,
sekunda w godzinę objęta
czas leniwie ziewa...

Budzi się do życia świat
ranek słońcem muskany,
lecz upłynął Twój zegar lat .
Los tak dziwnie zapisany.

Nie wierzę w losu słowa
w Twoje życie wpisane,
żadna z łez się nie chowa
serce jak nożem szarpane.

Wiem, jak porcelana jest życie,
lecz smutek pozostanie ,
łza niejedna spadnie skrycie
boli ostatnie pożegnanie...

Gdy noc cierpienia słońce przysłania,
Myśl błądzi, w cieniu końca.
Nadzieja w Krzyżu ,Jezusa Pana,
Śle jasny sygnał słońca.

Nadzieję chociaż ból już podeptał,
I łzy się kręcą w oku.
Sumienie cicho ,módl się wyszepta.
Bez niego ani ani kroku.

Są takie łzy, o które nie pytamy,
takie, co zasnąć nie pozwolą nocą,
dla których wiele w życiu pokonamy,
choć mają gorycz,
lecz tym nie zaskoczą.
Są łzy, co koją uczucia zranione,
co na policzkach,
jak diamenty błyszczą,
takie, co tulą serca przerażone,
i takie, które każdą miłość zniszczą.
Są łzy, co płyną,
choć usta się śmieją,
gdy serce radosną mocą wypełnione,
i takie, dla których lody topnieją,
takie, co płyną, kiedy ciało płonie.
Są łzy, co czas je pod powieką skrywa,
bo ukryć bólu nie umiały swego,
i chociaż często z oka łza ta spływa,
Ty wtedy płaczesz…
czy wie ktoś dlaczego?

Dziś łez brakuje
i słowa Twe bledną.
Choć dusza miota się
wciąż jeszcze .
Wspomnienia odległe
powoli więdną
I z każdym dniem
NADAL TAK
SAMO BOLESNE.

Często tak bywa, że sen się urywa
i przeszłość przemija,
jakby niczyja
i nawet słowa nie usłyszysz za chwilę.
A mogło być ich tyle,
że w wielkiej księdze
byś nie pomieściła.
Żal serce me ściska
- nie zdążyłam....

A więc naprawdę już odszedłeś?
Zniknąłeś, braciszku , z moich dni?
Twe każde słowo we mnie mieszka,
Wciąż jeszcze w uszach moich brzmi.
I jak wędrowiec wzrok o świcie,
Na próżno w przestwór nieba ślę,
Skowronka ujrzeć chcąc w błękicie, Co z dzwonną pieśnią nad nim mknie.
Tak ja lękliwe oczy wznoszę,
Na pola, łąki, borów gąszcz
I każdą pieśnią moja proszę:
O, wróć, braciszku
Ja czekam wciąż!

Gwiazdy, co krążą w przestrzeniach
Po drogach nieskończoności,
Są one dla mnie w marzeniach
Oczyma Twojej miłości.