Klaudia Moczulska

Boze, jakie to straszne! MAlenka swiatelko do Nieba dla Ciebie a Rodzicom slowa otuchy.

(*)

Kiedy tęsknię zamykam powieki i jesteś...
Wyciągam do Ciebie bezwiednie
bezradne jak noc moje ręce...

Lecz choć dzisiaj tak daleko nam do siebie
Wiem jedno na pewno zobaczę Cię znów ...

Kiedy tęsknię zamykam powieki i jesteś
Tak bardzo chcę być blisko Ciebie
Aż znów w sercu cud staje się

Idę dokąd mnie gwiazda prowadzi
W zimną noc ogrzewa mnie promyk Twój
I choć dzisiaj tak daleko nam do siebie
Wiem jedno na pewno zobaczę Cię znów ...

pamiętam (*)(*)(*)

''Zgasłaś nam Córeczko
jak ten promyk słońca
Tobie pokój na wieki
a Nam smutek do końca''

Pamiętamy (*)(*)(*)

Aniołku niegasnące płomyczki dla Ciebie (*)

"Aniołku kochany, co jesteś już w Niebie
I nie znasz problemów, a one Ciebie...,
Choć chodzić po Ziemi nie mogła Twa nóżka,
Napełnij Miłością serca wszystkich ludzi
tak wielką Miłością co podziw budzi,
Której zrozumieć żaden człowiek nie może,
Przed którą każdy się kłania w pokorze,
Zostaw nam uśmiech, niech nadzieja zwycięży,
Niech wszyscy widzą, jak Bóg jest potężny!
Bo taka jest wiara mądrego człowieka,
Że od planów Bożych on nie ucieka!"

Noszę Twe Serce z sobą,
noszę Je w moim sercu
nigdy się z Nim nie rozstaję,
gdzie idę Ty Idziesz ze mną, cokolwiek robię samotnie
jest Twoim dziełem Kochanie...

Kto dziś tu przyjdzie, łzę uroni
Zaduma się i znicz zapali,
Tęsknota w sercu znów się schroni,
Bo cierpią ci, co tu zostali.
Tak trudno czuć jest pod palcami
Kamienną płytę, jej szorstki chłód,
Tak wielu nie ma dzisiaj z nami,
Tu ich przygniata ten zimny grób.
I tylko Anioł na mogile,
Czuwa i strzeże, bo Bóg tak chciał,
Każdy przystanie tu na chwilę,
Przy grobie w smutku będzie trwał.
Światło nadziei, które płonie
Ukoić może to rozstanie,
I wciąż splecione w bólu dłonie,
znów będą czekać na spotkanie.