Otrzyj łzy moje Tato
Przywróć potrzebę uśmiechu
Nadaj znów barwy jesiennym liściom
Bądź obok w wietrznym oddechu...

Ja muszę ten smutek oswoić
Powinnam go nawet polubić
To moja pamiątka Tato po Tobie
Przecież nie mogę jej zgubić…

Gdy z losem innych zestawiam swój los,
Co tak zadrwił i wciąż się zaśmiewa,
Nie rzucam gromów, nie płaczę w głos
Lecz w boleść wrastam, jak w ziemię – drzewa...


Boże, zamień mnie w wiatr...
Przemierzę wzdłuż i wszerz
Przestworzy nieba świat...
Czego w nim szukam, wiesz...


Nie słyszę... Czy w środku muszelki
Ogromne szumią fale?
Nie widzę... Czy świat jest wielki,
A rzeczy świata małe?

Wróć, świecie! Znów będę w nieskończoność
Nawracać się na wiarę...
I pozwól odkrywać się na nowo,
Płynąć przez morza całe...

By w serca dotrzeć ciszę,
Bez lęku w niej zagościć
I własny głos usłyszeć,
Że świat jest przecież prosty,

a w nim niestraszne życie...

Wróć, świecie!

Tato, znów piszę do Ciebie wiersz,
Jak cierpię, jak krzyczę milczeniem - wiesz...
Bo świat mnie odepchnął i dłoni nie podaje nikt,
Cień Boga na rżysku, na chmurach, jeziorach - znikł.

I dudni ta cisza, i chory rozrasta się las,
Kikuty drzew milczą i przestał odmierzać się czas.
Natrętny ten spokój... Tato, dopomóż mi,
By krzyk rozdarł tą ciszę i więcej nie zranił nikt..

Boże, zamień mnie w wiatr...
Przemierzę wzdłuż i wszerz
Przestworzy nieba świat...
Czego w nim szukam, wiesz...

Jak pamiętać lecz zostawić za sobą?
Ciągle wracać lecz iść naprzód wytrwale?
Do ucieczki nie ulegać namowom,
Nie osłaniać się bólem i żalem?

Jak iść w zgodzie za rękę ze światem,
Pogodzonym i z życiem, i śmiercią?
Nie wypomnieć, że szczęścia był katem,
Gdy po szczęściu obdarzył pamięcią?

W tany porwij mnie, świecie skrzydlaty!
Niech w miłosnym się złączą objęciu:
Przeszłość, przyszłość i ta, co ulata.
Wygrać życie chcę, tańczyć ze śmiercią!

Ciągle widzę Cię, jak leżysz w szpitalnej sali.
Widzę,siebie - nad Tobą czule pochyloną -
Jak śmierć zabiera Cię do Boga w oddali...

Nie pozwolę Ci umrzeć, znów odejść do kraju,
Gdzie mądrość prostą w ciężkich pogrzebano księgach,
Bzy kwitną rozszalałe lecz nie tylko w maju,
Na dobroć cichą nie przecięta czeka wstęga...

Nie pozwolę odchodzić Ci znów z tego świata,
Gdzie człek wesół - po bliźnim płakać już nie umie,
Myśl ważka, nim dzień ujrzy, w noc gnuśną ulata,
Umiaru nikt nie zna tylko w pysze i w dumie...

Nie pozwolę Cię światu wymazać z pamięci:
Boś za smutny...
Niechaj chwilką zadumy pamięć Twoją święci,
Tajemnicą cud miłości Twych dzieci oplata...

W kłębek skulonym smutkiem
Nie chcę Cię martwić, Ukochany,
Więc tylko na rymów wygrywam lutni,
Tuląc aniołka z porcelany...

Szlochem nagłym i nieopanowanym,
Nie chcę Cię czynić bezradnym,
Co noc więc czekam na sen Twój, Kochany,
By dać łzom płynąć cichym, bezładnym...

Wybacz Podporo, Najdroższy Człowieku,
Że już nie umiem się cieszyć chwilą marną,
Gdy nad szczęścia beztroską zatrzasnęłam wieko
I przysypałam je ziemią... cmentarną.

Coraz duszniej i ciaśniej... Udręczone me serce
Jakże dobra i tkliwa noc aksamitnym otula płaszczem...
Delikatnie i czule
Nieodłączny i wierny lęk po policzku mnie głaszcze...
Wiem, że kiedyś będę zmierzać za horyzont nieba,by po świetlistej gwiazdy ostatnim zachodzie,okruszyn blasku szukać, tak, jak żebrak - chleba i na stronę światła przejść - w życia niepogodzie...
I wiem, że będę musiała iść za horyzont nieba...tam gdzie Ty Tato..

Proszę o deszcz, lekki, wiosenny,
Kwieciem pachnący i ziemią...
W mym serca ogrodzie niech ból uśnie senny,
Niech ciernie się zazielenią!

Błagam o wiatr ożywczy, zbawienny...
Niech Ducha Świętego znakiem
Z cierniowej koronki plan Boży, misterny
Pokoju objawi mi ptakiem...

O wiosnę krzyczę w moim ogrodzie:
Pamięć niech kwitnie uśmiechem!
I niech ptasi trel Ciebie Tato
W mym sercu przywołuje echem...