FRANCISZEK SOBISIAK

\"Śmierć nie jest kresem naszego istnienia - żyjemy w naszych dzieciach i następnych pokoleniach .
Albowiem oni to dalej my,
a nasze ciała to tylko zwiędłe liście na drzewie życia\".

Zapalamy światełko pamięci wiecznej, niech zawsze płonie.((*))

ƻycie jest jak płomień świecy...
Ƥowoli wypala się i gaśnie...
ℓecz pamięć o tych...
Ƈo odeszli nigdy w sercach nie zgaśnie..

Kiedy woda może ciąć
jak nożem?
-gdy się w łzę zamienia.

Nie oprze jej się
-twardość kamienia.

Tylko serce tego,
który nic nie czuje.
Bezsilną strugą – opłukuje..

Takie ciche, ciche święto,
Rozjarzone świeczkami,
Dzień, w którym serce pozdrawia,
Pamięta
Tych, co rozstali się z nami.

Święto rozsnute mgliście
Nad jesiennym, zadumanym światem,
Gdy żywi zmarłym dobrą myśl wyślą,
Zmiotą z grobu zeschłe liście,
Położą kwiatek.

Hanna Łochocka \\\"Dzień zaduszny\\\"

JAŚNIUTKIE ŚWIATEŁKO MEJ PAMIĘCI NIECH ZAWSZE PŁONIE ((*)).

Takie ciche, ciche święto,
Rozjarzone świeczkami,
Dzień, w którym serce pozdrawia,
Pamięta
Tych, co rozstali się z nami.

Święto rozsnute mgliście
Nad jesiennym, zadumanym światem,
Gdy żywi zmarłym dobrą myśl wyślą,
Zmiotą z grobu zeschłe liście,
Położą kwiatek.

Hanna Łochocka \\\"Dzień zaduszny\\\"

JAŚNIUTKIE ŚWIATEŁKO MEJ PAMIĘCI NIECH ZAWSZE PŁONIE ((*)).

Gdyby śmierci nie było , nikt z nas by już nie żył.
Przemijamy jak wszystko , by w ten sposób przetrwać.

ks. Jan Twardowski

Zapalamy światełko pamięci.

Ƙwiat dodający powagi.

Ƥochyl się nad zniczem,
a usłyszysz to ciche skwierczenie
topiącego się wosku.
נa to sobie skojarzyłem,
ze świerszczem który gra
ostatnią melodię życia.
Ȥapach chryzantem utrwala
taki czas zadumy i powagi.
Ƙwiaty zawsze dają radość,
a na grobie, nawet róża wyciśnie łzę.
Ɗla tych co odeszli, jest lżej, gdy widzą
że się o nich pamięta i ten mały ogień życia,
daje im poczucie więzi z żyjącymi.
Ɲiech ciepła aura tego dnia,
będzie z nimi jak najdłużej.

ℒe łzami w oczach stoję nad grobem,
w dłoniach mam znicz nie zapalony,
tyle tu światła i tyle ludzi
nad mogiłami pochylonych...

Ƥrzyklękam w ciszy nad ojca grobem,
jakbym zobaczyć chciała go z ukrycia,
o tyle rzeczy chciałabym go spytać,
lecz on już przeszedł swą drogę życia...

Ɯ zadumie snuję strofy modlitwy,
ukradkiem rękawem oczy wycieram,
z rozerwanego łańcuszka życia
w pamięci dni jak ziarenka zbieram...

Ɗziwnie tu ciepło,choć zimno zacina
i atmosfera jakby rodzinna
w kolorach tęczy mrugają lampki
choć ich tysiące, to każda inna...

Ƙażdą ktoś inny tutaj postawił,
by inne o bliskich wspomnienia utrwalić
i mi pozostało dziś,tak jak innym
światełko pamięci na grobie zapalić..

ƻycie jest jak płomień świecy...
Ƥowoli wypala się i gaśnie...
ℓecz pamięć o tych...
Ƈo odeszli nigdy w sercach nie zgaśnie...