" A pozostali przy życiu
będą cierpieć tak ,
że pozazdroszczą umarłym ... "

Życie
życie nie dokończone
gdy oczy ci zamkną i zapalą świecę
miłość spełnioną i nieudaną
płacz przed jedzeniem
między mądrością i zabawą
Bożej powierzam opiece

Jan Twardowski

mijają , dni , miesiące
w wielkiej rozpaczy
- krzyczę do świata
TU go nigdy nie z zobaczę !!!!!
mijają, dni , miesiące
ja trwam nadal
w tragicznej rozłące
SYNECZKU KOCHANY !!!!
utul duszę twojej mamy

mama

(...) nikt nie umiera.
Wieczność otwiera swe ramiona
dla wszystkich dusz, z których
każda miała swe zadanie
do spełnienia. Bowiem wszystko,
co istnieje pod słońcem, ma jakiś cel.

Paulo Coelho „Piąta Góra”

Jest taka cierpienia granica za którą się uśmiech pogodny zaczyna"
Cz. Miłosz
Dal Davida i jego mamy

O, Panie, spraw, abym nie tyle
szukał pociechy,
co pocieszał;
Nie tyle szukał zrozumienia,
co rozumiał;
nie tyle szukał miłości,
co kochał.
Ponieważ dając siebie,
otrzymujemy;
zapominając o sobie,
odnajdujemy siebie;
a przebaczając,
zyskujemy przebaczenie.

św. Franciszek z Asyżu

Asnyk Adam,
Dlaczego wicher tak wieje...

Dlaczego wicher tak wyje
I z jękiem leci ku niebu?
Czy skargi roznosi czyje?....
Czy pieśń zawodzi pogrzebu?

Różne są nędze na ziemi:
Są jedne, co litość budzą,
I ma kto płakać nad niemi,
I boleść utulić cudzą.

Są inne, jakby przeklęte
Od świata, ludzi i Boga...
Gdzie serca rozpaczą wzdęte
Otacza pustka złowroga.

Nikt się nad nimi nie żali...
Obca im wszelka pociecha...
I przepadają gdzieś w dali
Samotnie, bez łzy, bez echa.

Tylko wiatr niesie ku niebu
Brzemienne klątwą rozpacze
I wyje pieśni pogrzebu...
W ciemnościach jęczy i płacze.

Jak biały kamień

Jak biały kamień w głębi studni ciemnej,
Tak we mnie jedno czai się wspomnienie.
Nie walczę z nim i walczyć by daremno,
Bo w nim i radość moja, i cierpienie.
I chyba każdy, kto mi spojrzy w oczy,
Wyczytać musi je z ich smutnej treści.
I głębszym smutkiem twarz mu się zamroczy,
Niż gdyby słuchał samej opowieści.

W przedmioty ludzi niegdyś przemieniano
Ze świadomością im pozostawioną,
By smutki cudze wieczną były raną.
Tak w me wspomnienie ciebie przemieniono.

A. Achmatowa

Byłeś
Byłaś taka zwyczajna
rozbawione włosy
w ogrodzie nad porzeczką
z jednym listkiem twarz
nic o tym nie wiedziałaś i ja nie wiedziałem
że można się tak widzieć już ostatni raz

leciutki wierszyk a pomieścił
rozstanie jak kosteczki śmierci

Jan Twardowski