spieszmy się kochać ludzi ... tak szybko odchodzą ... zostaniesz na zawsze w naszej pamięci

Umarli.. a my nadal ich kochamy
tęsknimy
mówimy do nich
i tak się nieraz nam zdaje..
przecież są z nami...
Boże zabierasz tych których kochamy ,a nam zostawiasz krwawiące rany !!
.."Pamiętajmy o tych, co od nas odeszli, byli pośród nas, z nami czas dzielili.
I chociaż dzisiaj ich już z nami nie ma, pamięć po sobie nam pozostawili.
Pamiętajmy o nich, niech żyją w pamięci, będziemy bogatsi o ich obcowanie.
A nasza wędrówka w zaświaty mniej straszna, kiedy wyruszymy bliskim na spotkanie.
Może, gdy w pamięci będą przywołani, popatrzą na nas, ze swoich zaświatów.
Natchną nas myślą doczesnych poczynań, zwiększą naszą wartość o kilka karatów.
Składając wizyty w miejscu ich spoczynku, zapalmy im znicze, by uczcić spotkanie.
Nie wiemy, co dla nich będzie to znaczyło, nam się odświeży życia wspominanie.
Przypomnimy sobie radości doznane, gdy oni z nami wśród żywych bywali.
Powrócą do nas radości minione i więź pogłębi z tymi co zostali

spoczywaj w pokoju (*)

[*]
` Była taka młooodaa i piękna.
- teraz wiidac jak NIEDOJRZALI chłopacy potrafią zranic.
Przykroo mi . ;((
Nie znałam jej, lecz gdy przeczytałam było bardzo mi smutno. ;((((

GDY CIEBIE BRAK

Puste słowa, smutne dni
i nie tańczy z nocą świt
Szare chmury, mokry świat
czekają na promienny blask

Nad codziennością unosząc się
szukam sensu zgubionego gdzieś
Ciepła tych minionych lat
w kalendarzu wspólnych dat

Tak powoli i spokojnie
w tęsknocie mi serce moknie
I z deszczu wyrastają szczere
żal i niespełnienie

Mówiłam o Tobie

Mówiłam o Tobie wiatrom
Wzdychały
Mówiłam o Tobie deszczom
Płakały

Mówiłam o Tobie śniegom
Topniały
Mówiłam o Tobie pąkom
Rozkwitały

Mówiłam o Tobie kwiatom
Pachniały
Mówiłam o Tobie listkom
Drżały

Mówiłam o Tobie morzu
Szumiało
Mówiłam o Tobie słońcu
Grzało

Mówiłam o Tobie rozstaniu
Milczało
Mówiłam o Tobie cierpieniu
Bolało

Mówiłam o Tobie wszystkim
Rozumieli
Mówiłam, że Cię kocham
Wiedzieli...

Anielskie chóry

Anielskie śpiewają chóry
W gwiaździstym błękitów morzu,
Wśród nocnej ciszy, przy łożu
Sennej natury.

Śpiewają tej biednej ziemi,
Co wiecznie w świeżej żałobie
Jak matka płacze na grobie
Za dziećmi swemi.

Śpiewają ludziom, co dyszą
W codziennym a krwawym trudzie,
Lecz biedni, zmęczeni ludzie
Pieśni nie słyszą.

I tylko ci, którzy toną
W wielkiej miłości pragnieniu,
Ci słyszą w serc swoich drżeniu
Tę pieśń natchnioną!

/ Adam Asnyk /