Ludzie starsi z rozrzewnieniem wspominają te czasy, gdy rodziny były wielopokoleniowe - i gdy te kilka pokoleń mieszkało blisko siebie, a bywało, że nawet w jednym domu. To nie tylko pozwalało doświadczać - zwłaszcza seniorom - codziennej troski i pomocy ze strony dzieci oraz wnuków, ale także okazywało się ważne wtedy, gdy nadchodził kres życia. Mówiło się wtedy "Jak dobrze, że będzie miał mnie kto przynajmniej pochować..."

Cmentarz nazywany jest - z języka greckiego - nekropolią czyli miastem umarłych. Jest w tym dużo prawdy, bo jakkolwiek dziwnie to może zabrzmieć, ale cmentarze właśnie też mają swoje "życie", rozumiane może bardziej jako prawa - pisane i niepisane - oraz zwyczaje. Dla postronnego obserwatora każdy cmentarz wydaje się być taki sam, niezależnie czy znajduje się on na północy czy południu, na zachodzie czy na wschodzie Polski. Jednak po dłuższym spacerze jego uliczkami - w zależności od regionu - dostrzec można charakterystyczne cechy konkretnej nekropolii. Jedną z nich są pomniki nagrobne i obudowy grobów.

Kobieta pragnie się podobać innym - i to niezależnie od okoliczności. To dlatego taką przyjemność sprawiają jej zakupy nowych ubiorów i dodatków. To dlatego także płeć piękna potrafi spędzać długie godziny przed lustrem na dopasowywaniu poszczególnych części garderoby czy na makijażu. Każda możliwość pokazania się w towarzystwie wiąże się z cichą nadzieją wywołania choćby jednego błysku podziwu w oku innych. Są jednak takie okoliczności, gdy ta - skądinąd dobra i naturalna - potrzeba musi ulec pewnemu stonowaniu.