Na cmentarzu płomyki złote i groby w chryzantemach.
Ludzie przyszli tu z myślą o tych, których już nie ma.
Wspominają drogie imiona, zasłaniają lampki przed wiatrem, dla tych bliskich wieńce zielone i bukiety jesienne pełne kwiatów.

,Dusz mnie boli a serce płacze,
Dlaczego los zabrał mi Cię,
Już nigdy Ciebie nie zobaczę,
Los nie pozwala nam razem być.

Spokój Twej Duszy (*)

Takie ciche, ciche święto,
Rozjarzone świeczkami,
Dzień, w którym serce pozdrawia,
Pamięta
Tych, co rozstali się z nami.

Święto rozsnute mgliście
Nad jesiennym, zadumanym światem,
Gdy żywi zmarłym dobrą myśl wyślą,
Zmiotą z grobu zeschłe liście,
Położą kwiatek i odmówią
Wieczny odpoczynek racz im dać Panie....

Dzień jesienny tak cicho
Jak liść zżółkły opada;
Złoto ma z października
Smutek ma z listopada.

I w ten smutek złotawy,
I w ten płomyk zamglony
Przybrały się Zaduszki
Jak w przejrzyste welony.

Płoną świeczek szeregi,
Płoną świeczek tysiące,
Powiewają płomyki
Zamyślone i drżące.

Więc płomykiem jak dłonią,
Dłonią ciepłą i jasną,
Pozdrawiamy tych wszystkich,
Których życie już zgasło.

Hanna Łochocka \"Płoną świeczki\"

Ciszą cmentarną ukołysani, z dala od życia i znoju, dobiwszy wreszcie cichej przystani, odpoczywają w pokoju.
Spoczywaj w pokoju wiecznym (*)(*)(*)

Tak nie wiele chwil.
Tak nie wiele słów.
Pamiętam jedynie epizody.
Przeglądaniem zdjęć odnawiam Twoja twarz w mojej pamięci.
A głos?
Kiedyś nagrany zagubił się w natłoku zdarzeń.
Jak to było?
Byłeś sam?
Bolało?
Gdzie teraz jesteś?
Tyle chwil miało być przed nami.
Tyle słów mieliśmy powiedzieć.
A teraz?
A teraz pustka,
A teraz cisza.
Ten dzień.
Ten ból.
Te łzy.
Nie pomagało współczucie innych.
Co teraz czuję?
Pustkę? Może żal?
Jedyna jest miłość małżeńska,
niepowtarzalna, prawdziwa.
Tyle mogło być chwil.
Tyle moglibyśmy wypowiedzieć słów.
Teraz tylko płomień w szklanym naczyniu
na Twoim pomniku stawiam.
I dziękuję za życie,
że byłeś,
kochałeś,
że jesteś i czuwasz.

Spoczywaj w pokoju wiecznym (*)(*)(*)

Spoczywaj w pokoju wiecznym