Marcin Kroplewski

Zapach ognia wiatr rozsyła.
Smutne łzy w oku przysyła. Stojąc na cmentarzu.
Kobieta siedzi. Przed nagrobkiem zmarłego.
Kto wie, czy to córka,
czy to miejsce pochówku jej ukochanego.
Siedzi samotna z oczami zaszklonymi.
Upamiętniając czasy, wspomnieniami tak pięknymi.
Pośród tłumów, którzy nie baczą na nią.
Idą dalej grobów szukając.
Zapala znicz, na ławkę siada.
Wzrok wpatrzony w grób, łza jej z policzka spada.
Widać, nie umie się pogodzić z losem.
Jak śmierć przyszła i zabrała jej bliskiego jednym ciosem.
Widać, ze swoim zmarłym rozmawia.
Widać kwiaty na nagrobku co chwilę przestawia.
Siedzi samiutka skulona, malutka.
Obok niej siateczki ze zniczami.
Stoi i wypatruje człowieka swymi oczami.
Wie, że już go nigdy tutaj nie zobaczy.
Siedzi na ławeczce pogrążona w rozpaczy.
Gdy wszyscy gonią, jej w miejscu stanął czas.
Każdy kiedyś umrze, każdy z nas.
Pozostanie nadzieja. Być może, gdzieś tam
zobaczymy się znowu za parę lat.

PONIEWAŻ NIE BĘDZIE MNIE PRZEZ DWA TYGODNIE
I NIE WIEM CZY BĘDĘ MIAŁA DOSTĘP DO INTERNETU
PRZESYŁAM WAM MILIONY ŚWIATEŁEK NA KAŻDY DZIEŃ
W KTÓRYM MNIE NI9E BĘDZIE
A WASZYCH BLISKICH PROSZĘ O ŚWIATEŁKA DLA MOJEGO
SYNKA

Będę przy Tobie, gdy łza spłynie po twej twarzy
Powiewem wiatru osuszę Ci łzy.
Zatrzymaj serce i tam mnie znajdziesz
Gdzie nie ma bólu i miłość swój sen śni

Pójdę przy Tobie w zapachu kwiatów
Które w dłoniach ściskając przynosisz
Usnę na twym ramieniu w ciszy modlitwy
Gdy Boga o mój powrót prosisz

Nie będę tym co myślisz że jestem
Zamknij oczy i wsłuchaj się w głusze
W tysiącu zniczy wyczytaj me “Wrócę”
I Bogu raz jeszcze podaruj mą dusze
ŚWIATEŁKA DO NIEBA DLA CIEBIE MARCINKU

śpij w spokoju