Nie pogodziłam się z tą łzą,
Teraz...
Tęsknię za nim bardzo,
Zawsze...
Będzie mi Go brakowało,
Nie mogę...
Pogodzić się z pustką tą,Wspomnienia mi pozostały,
Zdjęcia...
Będą mi o Tobie przypominały
Wszystko...Sens straciło,

Najsmutniejszy jest dzień,
gdy wstając rano nie wiemy po co żyć,
gdy chcielibyśmy coś zrobić
lecz najlepiej nie robić nic ...
Najsmutniejsze są wspomnienia,
które zadają okropny ból,
Najsmutniejsze jest własne serce
gdy cichutko woła ...
"wróć" ...

Kilka pustych słów,
parę wolnych chwil.
Losowy zapis nut,
w oczach łzy i ty.

Gitara łka
i wciąż powtarza mi,
że odejść stąd już czas,
muszę w drogę iść.

Zamknę za sobą drzwi,
jakbym powrócić miał tu znów.
Wspomnienia wspólnych dni,
Pokryje powoli kurz.

I nie zostanie już nic
z naszych małych marzeń.
Czy miłość ma więcej szans,
nigdy się już nie okaże.

To co miało trwać,
nie ważne teraz jest.
Jedyne co mogę ci dać,
nie podpisany ostatni wiersz…

Trudno przeskoczyć mury,
kiedy przeszkód tak wiele.
Trudno odszukać w sobie życzliwość,
kiedy na dnie serca, kryje się żal.

Trudno wierzyć w lepszy poranek,
kiedy każdy jest taki sam.
Trudno marzyć o uczuć nieprzemijalności,
kiedy przestaje się czuć.

Trudno wierzyć w przyjaźń,
kiedy egoizm triumfuje.
Trudno cieszyć się z błahostki,
kiedy inni nie potrafią.

Trudno zacząć płakać,
gdy łez zabrakło.
Trudno zacząć się uśmiechać,
kiedy ludzie uśmiech odbierają.

Trudno poświęcać się nieustannie,
kiedy inni tego nigdy nie zrobią.
Trudno lubić,
kiedy inni docenić nie umieją.

Trudno się żegnać,
to ...zawsze przychodzi trudno.
Pomimo żalu i rozczarowania,
trudno powiedzieć ostatnie słowo...

Nadszedł czas oczyszczenia,
szarej rzeczywistości i pustego milczenia.
Przepraszam, że mnie nie ma,
tam gdzie być powinnam.

Przepraszam, że nic nie mogę powiedzieć,
bo tylko pustkę w sercu mam.
Przepraszam za niezrozumienie,
ale nie wszystko potrafię pojąć.

Przepraszam, że wątpię w sens istnienia,
w dobroć tego świata,
we wszystko co tylko jest najpiękniejsze,
bo i czasem najboleśniejsze.

Przepraszam, za słowa szczerości,
za swoje bezowocne starania,
że już mi nie zależy,
mimo, że tak być nie powinno...

Światłem spienione oddycha piętro,
Oślepiające jarzą się dachy
I milion światła w gorące święto
W oknach zwierciadłem przewraca gmachy!

W ciepło niebieskie okna wycięto,
W pokojach snopy, złote pociski,
Luster i błysków śliskie umizgi,
Bucha z błękitu niebieskie święto!

Mokrą czerwienią, wzburzoną, wydętą,
W oknie otwartym chorągiew furkoce,
W czerwone święto, w czerwone święto
Dzień się roztopił w czerwonej patoce.