Ania Konarzewska

"Ta śmierć się zowie - smutkiem nieskończonym,
Ta śmierć się zowie - szczęściem utraconym!"
Z. Krasiński

Najdroższa Aniu – Twoja koleżanka Patrycja napisała o Tobie: „Ania nie zaprzepaściła swoich talentów i nie rozmieniła życia na drobne. Wykorzystała każdą chwilę w tak efektywny sposób, że tym, co osiągnęła w ciągu 31 lat, można obdarzyć kilka osób”.
Anulu moja wraz z Tobą zgasło wszelkie światło mnie otaczające. Będę żyć dalej, jeśli Bóg tak chce, ale będzie to życie w mroku i smutku. Zdarzy się na pewno, że na mej twarzy pojawi się uśmiech, ale nie będzie on miał tej mocy i radości, gdy pojawiał się za Twego życia. To Ty mój aniołku sprawiłaś, że życie wokół mnie i naszej rodziny było przepełnione ciepłem różu, słońca i tak było tego wiele, że momentami nie zauważało się bodaj cieniutkiej smugi trudu dnia codziennego.
Aniu sprawiałaś, że miałam siły pokonywać najtrudniejsze dla mnie momenty naszego życia, to Ty stawiałaś zasłonę przed małymi problemami, które uchodziły niezauważone, to Ty pozwoliłaś mi poznać świat, to dzięki Tobie i radości jaką niosłaś życie było jak w cudownych bajkach. Stworzyłaś mi w okresie swego krótkiego życia prawdziwy EDEN. I nadszedł dzień, kiedy w naszym raju zaczęły powoli gasnąć promyki Twego światła, zaczęło dokuczać Ci zdrowie. Mimo to byłaś dzielna, nie poddawałaś się i nie pozwoliłaś na to również mnie. Twoja wiara w to, że pokonasz chorobę, która wybrała Cię była tak wielka, że pozwoliło Ci to na kontynuowanie pracy zawodowej i pisanie ukochanych analiz, aż do momentu, kiedy bezsilność naszej medycyny i Twoje coraz mniejsze siły pozwoliły na zabranie mi Ciebie.
Ja kochana Nelu nie żegnam się z Tobą, będę Cię nosić w swoim sercu do końca mych dni i nikt Ciebie mi nie zastąpi, a pamięć o Twoim wielkim cieple jakie z sobą niosłaś, Twój promienny uśmiech i pogodna twarz pozwolą mi przebrnąć czas do chwili, kiedy znów połączę się z Tobą i będziemy razem.
KOCHAM CIĘ ANIU
mama