Zakład pogrzebowy Jedwabne

Cmentarz nazywany jest - z języka greckiego - nekropolią czyli miastem umarłych. Jest w tym dużo prawdy, bo jakkolwiek dziwnie to może zabrzmieć, ale cmentarze właśnie też mają swoje "życie", rozumiane może bardziej jako prawa - pisane i niepisane - oraz zwyczaje. Dla postronnego obserwatora każdy cmentarz wydaje się być taki sam, niezależnie czy znajduje się on na północy czy południu, na zachodzie czy na wschodzie Polski. Jednak po dłuższym spacerze jego uliczkami - w zależności od regionu - dostrzec można charakterystyczne cechy konkretnej nekropolii. Jedną z nich są pomniki nagrobne i obudowy grobów.

Śmierć zawsze budzi różne emocje - niekiedy skrajne - przez sam fakt swojego zaistnienia. W sposób szczególny ujawniają się one na pogrzebie. Może się jednak zdarzyć, że to właśnie pogrzeb stanie się czasem, w którym te emocje staną się jeszcze bardziej gorące. Dzieje się tak wtedy, kiedy - z różnych powodów - okazuje się, że uroczystości pogrzebowe odbiegają od tego, czego się spodziewaliśmy: są skromniejsze - jeśli idzie o obrzędy religijne - albo też całkowicie ich pozbawione.

Ludzie starsi z rozrzewnieniem wspominają te czasy, gdy rodziny były wielopokoleniowe - i gdy te kilka pokoleń mieszkało blisko siebie, a bywało, że nawet w jednym domu. To nie tylko pozwalało doświadczać - zwłaszcza seniorom - codziennej troski i pomocy ze strony dzieci oraz wnuków, ale także okazywało się ważne wtedy, gdy nadchodził kres życia. Mówiło się wtedy "Jak dobrze, że będzie miał mnie kto przynajmniej pochować..."