Zuzia Klara Wasiłek

Struny życia delikatnie zadrżały
Szmer cichy przebił toń ciemną
Struny życia, ich niezliczone hejnały
Ale dziś... melodię grają jedną


Kryształowe, życia nuty
Po pięciolinii smutku płynące
Nie słuchające dyrygenta batuty
Przez akordy losu wędrujące


Spójrz... tak nam świat śpiewa
Złote harfy cicho grają
Ich hymn, sięga boskiego nieba
Struny, pod palcami lekko drgają


Głos anielski, chorał nieznany
Rozwijają się królewskie brzmienia
Serc ludzkich srebrzyste soprany
Rytm spojrzeń, życie tak zmienia


Nuta, spadła w serca odmęty
Melodia dziwna, ale każdy ją zna
Ciii... niech stroi swe instrumenty
Posłuchaj...

...jak pięknie gra...

** ANIOŁKU **

WYSTARCZY WIATRU NAGDŁY PORYW,JEDNO SŁOWO...
NIEOSTROŻNY GEST...
ZOSTAJĄ GŁUCHE TELEFONY...
ZA OKNAMI POCHYLONE CIENIE DRZEW...

** PAŹDZIERNIKOWE ŚWIATEŁKO PAMIĘCI **

Za oknem szaro, bardzo jesiennie, wicher przetkany deszczem jak łzami, a w duszy smutno, więc sięgam ręką do myśli ze wspomnieniami..

Nasze Dzieci ♥ nasza radość… nadzieja…
nasza miłość… bo tak właśnie mój Boże zawsze przecież było.
Więc cóż napisać innego choć tysiące myśli lata po głowie.
Skoro w tym wszystko zawarte wykute w kamieniu, złotem pociągnięte jeszcze świeże, jeszcze mocno czytelne, nie starte, mój Boże ani nie zatarte.
miłość…
ona nie ginie, ona pozostała lecz jak ją odzyskać, gdy Ci co ją dawali już u Ciebie mój Panie..

Pozdrawiam ciepło Mamusie..

Tato Izabelli, bardzo Ci dziękuję za te piękne wpisy.

Przechodniu...Zapal mi świeczkę ,bo przeminął mój czas
Zapal mi świeczkę, niech jej blask rozświetli czas
Zapal mi świeczkę niech pamięć trwa,niech przypomina,że byłam wśród Was
Zapal świeczkę za tych,co w sercu i duszy,niech pamięci o nich nic nie wykruszy
Pamiętaj, nigdy nie jesteś sam,mimo,że jesteś tu ,a my tam...
Zapal mi świeczkę -nie na pożegnanie,lecz na dzień dobry, na powitanie....
[♥][♥][♥][♥][♥][♥]

gdyby to niebo miało dłonie, które zabrałyby nas w błękit. Gdyby na ziemi można było schować gdzieś żale i udręki. Gdyby tęsknota miała skrzydła i odfruwała z lękiem ptaka. Gdyby , ach gdyby można było z żalu już nigdy nie płakać. . .