Wiktoria Kasprowicz z domu
Werbelska

Bez granic



Potoki mają swe łoża -

I mają granice morza

Dla swojej fali -

I góry, co toną w niebie,

Mają kres dany dla siebie,

Nie pójdą dalej!



Lecz serce, serce człowieka,

Wciąż w nieskończoność ucieka

Przez łzy, tęsknoty, męczarnie,

I wierzy, że w swoim łonie

Przestrzeń i wieczność pochłonie

I niebo całe ogarnie.

I3 grudzień 1871



ADAM ASNYK

(*) Najjaśniejsze światełka Twojej pamięci (*)

(*)(*)(*)

(*) WIECZNE PROMYKI TWOJEJ PAMIĘCI (*)




(*) Światełka i moja pamięć - na Sob. i Niedz. (*)

(*) WIECZNE ŚWIATEŁKA TWOJEJ PAMIĘCI (*)



(*) Światełka i pamięć na Sob. i Niedz. PAMIĘTAM! (*)

(*) NAJJAŚNIEJSZE, WIECZNE ŚWIATEŁKA PAMIĘCI (*)



(*)(*) Za sob. i Niedz. PAMIĘTAM!

(*) WIECZNE ŚWIATEŁKA PAMIĘCI (*)

Matko moja ja wiem , wiele nocy nie spałaś.
Gdym opuszczał nasz dom , aby iść w obcy świat.
I na szczęście dalekie, skromny dar, lniany ręcznik mi dałaś,
Haftowany przez ciebie i barwny jak kwiat.

Haftowany przez ciebie wzorzysty i barwny jak kwiat.
Na nim kwitną do dziś tulipany i wiśnie
Żywa wciąż zieleń łąk, śpiew słowika wśród bzów
I jedyny na świecie drogi mi , trochę smutny twój uśmiech.

Ukochane twe oczy , błękitne są tu.
Nade wszystko kochane, twe oczy błękitne są tu.
Gdy mi smutno i źle, idę w leśną gęstwinę,
W szumie dębów i traw wspomnę te dawne dni.

Na zwalonym przez burzę, starym pniu brzozy ręcznik rozwinę
Wtedy wraca i miłość i szczęście i łzy.
Wtedy wraca matczyna ,twa miłość i szczęście i łzy