PELAGIA JABŁOŃSKA

\" Można odejść na zawsze,by stale być blisko\"...

Czasem odchodzą nasze anioły…
I nagle w miejscu staje czas…
A z nimi cząstka nas odchodzi
I wielki smutek marszczy twarz
Czasem na chwilę gaśnie słońce
Duszę wypełnia gęsty mrok
Nikną nadzieje i marzenia
I w pustce ginie tęskny wzrok
Czasem odchodzą dobrzy ludzie
Co nam pomogli w życiu wiele
I próżno wtedy pytać Boga
Czemu odchodzą przyjaciele
Lecz oni ciągle przecież żywi
Nadal wytrwale są wśród nas
Ich dusze przy nas pozostały
Tylko ich ciała zabrał czas…

Ƙiedy opuszczam bramy cmentarza,
i zmarłe dusze żegnam powoli,
Ɲie proszę ℬoga o życie,
lecz o to, czy za rok
Światełko zapalić mi
jeszcze pozwoli!

Ơni też kiedyś przychodzili,
w zadumie,
ze wspomnieniami,
słowem modlitwy na ustach,
światełko pamięci niosąc,
w blasku którego
oblicza bliskich z zaświatów
lśniły uśmiechniętą fotografią,
ostatnią z życia doczesnego

odeszli...
zawołani donośnie
na czas odpoczynku
pod zimną płytą z kamienia,
świstem wiatru wśród nagrobków
zwiastują swoją obecność,
są teraz gdzieś wysoko,
radośni,
tam nas wyczekują.

\\\"Śmierć nie jest kresem naszego istnienia
- żyjemy w naszych dzieciach i następnych pokoleniach .
Albowiem oni to dalej my,
a nasze ciała to tylko zwiędłe liście na drzewie życia\\\\\\\".

ƻycie jest jak płomień świecy...
Ƥowoli wypala się i gaśnie...
ℓecz pamięć o tych...
Ƈo odeszli nigdy w sercach nie zgaśnie...

\"Śmierć nie jest kresem naszego istnienia - żyjemy w naszych dzieciach i następnych pokoleniach .
Albowiem oni to dalej my,
a nasze ciała to tylko zwiędłe liście na drzewie życia\".

ƻycie jest jak płomień świecy...
Ƥowoli wypala się i gaśnie...
ℓecz pamięć o tych...
Ƈo odeszli nigdy w sercach nie zgaśnie..

Kiedy woda może ciąć
jak nożem?
-gdy się w łzę zamienia.

Nie oprze jej się
-twardość kamienia.

Tylko serce tego,
który nic nie czuje.
Bezsilną strugą – opłukuje..

Gdyby śmierci nie było , nikt z nas by już nie żył.
Przemijamy jak wszystko , by w ten sposób przetrwać.

ks. Jan Twardowski

Zapalamy światełko pamięci.

ℒaduszki
¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯


ℓistopadowy cmentarz w półmrokach tonie
wiatr delikatny strąca drzewom liście zalotnie
i nieuchronnie zbliża się złotej jesieni koniec,
która przemija, jak nasze życie bezpowrotnie.

Ɯ alejkach ludzie cicho przystają, zadumani
zmartwiałe bólem dłonie aż do kolan opadły,
w ciszy snującej się między mogiłami zasłuchani
ból i rozterkę na moście cierpień odgadły.

Ɲiebo cmentarne łuną świec migocze mgliście
drgają płomienie, jak anioły skrzydlate,
pod nogami szeleszczą spadłe, przywiędłe liście
wszechobecny na grobach, chryzantemy kwiatek.

کtajemy przy mogile tych, co odeszli, nie wrócili
w nieba przestrzeń płynie modlitwy szeptanie,
byśmy na drodze życia się nie zagubili,
dobry Boże, daj im Wieczne Spoczywanie