Pelagia Jabłońska

Nim Dobro odeszło,
w górę wzniosło ręce,
raz jeszcze najsłodsze
pokazało Serce.
I rzekło do ludzi:

"Jeśli ktoś z was zbłądzi,
lub w życiu ustanie,
do Serca niech spieszy,
w nim jego mieszkanie..."

ƻycie jest jak płomień świecy...
Ƥowoli wypala się i gaśnie...
ℓecz pamięć o tych...
Ƈo odeszli nigdy w sercach nie zgaśnie...

Spoczywaj w pokoju wiecznym . Amen.

Ơni też kiedyś przychodzili,
w zadumie,
ze wspomnieniami,
słowem modlitwy na ustach,
światełko pamięci niosąc,
w blasku którego
oblicza bliskich z zaświatów
lśniły uśmiechniętą fotografią,
ostatnią z życia doczesnego

odeszli...
zawołani donośnie
na czas odpoczynku
pod zimną płytą z kamienia,
świstem wiatru wśród nagrobków
zwiastują swoją obecność,
są teraz gdzieś wysoko,
radośni,
tam nas wyczekują.

\"Śmierć nie jest kresem naszego istnienia
- żyjemy w naszych dzieciach i następnych pokoleniach .
Albowiem oni to dalej my,
a nasze ciała to tylko zwiędłe liście na drzewie życia\\\".

\"Śmierć nie jest kresem naszego istnienia - żyjemy w naszych dzieciach i następnych pokoleniach .
Albowiem oni to dalej my,
a nasze ciała to tylko zwiędłe liście na drzewie życia\".

Zapalamy światełko pamięci wiecznej , niech zawsze płonie ((*)).

ƻycie jest jak płomień świecy...
Ƥowoli wypala się i gaśnie...
ℓecz pamięć o tych...
Ƈo odeszli nigdy w sercach nie zgaśnie..

Kiedy woda może ciąć
jak nożem?
-gdy się w łzę zamienia.

Nie oprze jej się
-twardość kamienia.

Tylko serce tego,
który nic nie czuje.
Bezsilną strugą – opłukuje..

Takie ciche, ciche święto,
Rozjarzone świeczkami,
Dzień, w którym serce pozdrawia,
Pamięta
Tych, co rozstali się z nami.

Święto rozsnute mgliście
Nad jesiennym, zadumanym światem,
Gdy żywi zmarłym dobrą myśl wyślą,
Zmiotą z grobu zeschłe liście,
Położą kwiatek.

Hanna Łochocka \\\"Dzień zaduszny\\\"

JAŚNIUTKIE ŚWIATEŁKO MEJ PAMIĘCI NIECH ZAWSZE PŁONIE ((*)).