Cóż mam Ci powiedzieć
Gdy łza słona spływa
Po policzku moim
I sił mi wciąż ubywa
Stoję u bram nieba
I pytam wciąż uparcie
Kim jestem?
Kim byłam?
I jak serce dzwonu
Które bije z oddali
Wołam po kryjomu
Czy sił mi wystarczy by żyć?
Stoję na linii horyzontu
I pytam wciąż siebie
Jak żyć mam?
ZOSTAŁY TYLKO WSPOMNIENIA I SERCE ZRANIONE I CIERPIENIE .....).........._'!/'_
.........(,).........(""""")
......._'!/'_.•°*”˜҈.•°*”˜҈
.......(""""")..ŚWIATEŁKO
.•*”˜.•*”˜҈.•<< >>
.•*”˜ PAMIĘCI
." Do nieba kieruje te moje wołania
Lecz niebo kamienne dzisiaj
Głuche na moje wezwania I czekam w tęsknocie na nasze spotkanie, gdy wieczność
naszą wspólną drogą się stanie...

Ciężko dalej iść przed siebie,
ciężko przyjąć taki los.
Więc,Ty Boże przyjdż w potrzebie,
Ty mi pomóż przyjąć cios....

<***> .
czwartkowe światełko mojej pamieci ..

Chłód i cień, już czas na sen,
Zachód słońca żegna dzień
I scichł twój szept, twój wzrok też zgasł,
Wokół tylko cisza
Znów jest zmierzch, bez gwiazd, wśród łez
Każda myśl to cierń, bo los z nas drwi, drwi z nas co dzień

A ty go na wyspy szczęśliwe zawieź,
wiatrem łagodnym włosy jak kwiaty rozwiej, zacałuj,
ty go ukołysz i uśpij, snem muzykalnym zasyp, otumań,
we śnie na wyspach szczęśliwych nie przebudź ze snu.

Pokaż mu wody ogromne i wody ciche,
rozmowy gwiazd na gałęziach pozwól mu słyszeć zielonych,
dużo motyli mu pokaż, serca motyli przybliż i przytul,
myśli spokojne ponad wodami pochyl miłością

I choć ucichł świąteczny gwar
Bo zabrakło znów czyjegoś głosu
Przyjdź tu do nas i z nami trwaj
Wbrew tak zwanej "ironii losu"

Naucz wierzyć, że to ma sens,
Że nie trzeba żałować ,
Że gdziekolwiek są - dobrze im jest
Bo są z nami, choć w innej postaci...

I przekonaj, że tak ma być,
Że od głosów ich wciąż drży powietrze...
Że odeszli po to, by żyć
I że teraz już będą żyć wiecznie.

Przyjdź na świat, by wyrównać rachunki strat,
Aby zająć wśród nas puste miejsce przy stole;
Jeszcze raz
naucz cieszyć się dzieckiem w nas
I zapomnieć, że są puste miejsca przy stole...

dlaczego ja?

idziemy razem ścieżką
życia mojego z Panem
ja belką krzyża ciężką
pleców mych żłobię ranę

gdy nogi me zawodzą
gdy wola moja kona
Pan idąc mi z pomocą
bierze mnie z nim w ramiona

Panie naprawdę nie wiem
po co się mną zajmujesz?
wszak niosąc mnie ścieżki życia brzegiem
krzyża mi nie zdejmujesz

dlaczego ja? dlaczego?
wraca co dzień pytanie
a belka krzyża mego
wciąż tkwi w mych pleców ranie

Panie wybacz mi proszę ale
ta myśl jest w głowie mojej
ja z za ciężaru krzyża wcale
nie widzę miłości Twojej

między jawą a snem
słyszę jak usta me
do MATKI BOŻEJ
o opiekę dla CIEBIE modlą się
bo i we śnie SYNKU KOCHANY
me serce nie opuszcza CIĘ