Boże, jak mogłeś na to pozwolić? Pamięć o radosnej dziewczynce jest wszechobecna w moim sercu. Ale ciągle nie umiem tego zrozumieć. Chyba nikt nie może.

Boże, jak mogłeś na to pozwolić? Pamięć o radosnej dziewczynce jest wszechobecna w moim sercu. Ale ciągle nie umiem tego zrozumieć. Chyba nikt nie może.

Boże, jak mogłeś na to pozwolić? Pamięć o radosnej dziewczynce jest wszechobecna w moim sercu. Ale ciągle nie umiem tego zrozumieć. Chyba nikt nie może.

Paulinko promyczek dla Ciebie... Twoich rodziców ciepło tulę do serca...Czuję jak mało kto ich żal i rozpacz. Ty Paula poznałaś już Tam...mojego Bartusia... który jak Ty miał życiową pasję, pomagać innym , od 7 roku był zapisany w szeregi Straży Pożarnej, jako jeden z 56 po maturze dostał się jako Funkcjonariusz zawodowy... miał robić to co uwielbiał , pomagać innym, wspierać ich...mimo młodego wieku uratował 3 osobom życie...I ja ciągle pytam czy taka była wola Tam...w Niebie... jaki sens i cel miało tak wczesne odejście. Komu ta nagła śmierć była potrzebna? Ty również nie jak pozostali rówieśnicy w uwagą skierowani w internet,tylko z zamiłowaniem ćwiczyłaś układy, trenowałaś, ile wysiłku i wyrzeczeń, ale i ile satysfakcji... To co łączy Nas, rodziców to fakt iż mimo młodego wieku pozostawiliście tyle dobrych wspomnień , uśmiechu, radosnych chwil....łączy Nas również cierpienie i rozgoryczenie....wspieraj tak jak to robi Mój Bartuś swoich rodziców, każdego dnia i wieczora bądź Ich Aniołem Stróżem... a we śnie utwierdź Ich, że jest Ci Tam naprawdę dobrze...ciepło tulę bliskich... dzisiejszy dzień nakłonił mnie do refleksji... byliśmy z mężem w Sanktuarium na Górze św. Anny i tam polecaliśmy przy Pomniku Dzieci Utraconych Was wszystkich z Epitafium... święto jest dopiero w październiku, ale taka była potrzeba serca

.

.

Paulinko na zawsze pozostaniesz w naszych sercach.Pamiętamy.