Michał Gliniecki

"Żyłem krótko, choć żyć chciałem. Bóg mnie wezwał - iść musiałem.



Czy jest jakaś granica cierpienia....??? Czy jest lekarstwo na ból który rozrywa od środka....??? Na tęsknotę która wykańcza....???
Czy jest lek na ludzi obłudnych...nie taktownych...głupich...???

Nie umiem się pogodzić,że nie jesteś TU Z NAMI!!!!TU NA ZIEMI!!!!

Nie umiem się pogodzić z losem...

Nie umiem się pogodzić z Bogiem...

Tylu rzeczy nie umiem....

Tylu rzeczy nie rozumiem....

Jak małe bezbronne dziecko....Nie radzę sobie sama....Jestem słaba...Jestem bezsilna....Płaczę z nie mocy....
Krzyczę...Ból rozrywa moją duszę...moje ciało...moją głowę...moje myśli....moje serce....

Wszystko z Tobą....Wszystko dla Ciebie....Kiedyś....Bo teraz nie ma już nic....
Bo nie mogę Cię dotknąć nawet opuszkiem palca....Bo już nie mogę nic.....

Boże tak bardzo Cię kocham i tęsknię Braciszku...Tak bardzo...
Dlaczego?!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Kocham Cię całą sobą....

Mój Jedyny Braciszku...

Twoja siostra...





Nie mówcie tym,którzy utracili ukochanych,
Że "czas leczy rany".
Nie mówcie,że"oni już nie cierpią",
Najlepiej nie mówcie nic.....
Czas tych ran nie leczy.
Pozostają na zawsze.
Bo śmierć ukochanych,
Jest też śmiercią nas samych;
Coś w nas umiera.
Żyjemy,ale nic nie jest i nie będzie
Tak jak przedtem,
Już nie jesteśmy tacy sami......