otulony welonem gęstej mgły
przedzieram zmęczone myśli,
by w labiryncie uczuć
nie zgubić nici łączącej mnie z wyjściem,
oszukać serce,
które cierpi,
powiedzieć mu,
że róża nie kłuje,
przecież tak pięknie pachnie.
nie zgubiłem drogi,
którą stąpam,
zabrałem zapach,
omijam kolce,
ułożyłem zmęczone myśli w kołysce,
niech śpią snem zapomnienia.
teraz czekają na mnie
myśli czarne,
okłamuję me serce,
że one tylko trochę szarawe,
a może to rany po kolcach
nie zagoiły się jeszcze,
a piękny kwiat zapomniał,
co mi uczynił
i wciąż rani
bo tak ma?
czy to się kiedyś skończy,
a może kolce przestaną prędzej
sprawiać wrażenie
na pokrytym bliznami sercu.
a co, jak kwiat prędzej zwiędnie?
co się stanie wtedy?"