Idąc przez życie wydawało mi się,
Że wszystko umię,
Wszystko zniosę,
Wiem czego potrzebuję
i do czego dążę
I nagle w jednym dniu
Tak jak zmieniająca się pogoda
Moim życiem zawładnął ból i trwoga
Nagle zmieniło się wszystko
Znajomi tacy sami,lecz inni,
Dom ten sam ,a pusty.
Zapominam jak mówić,
Jak w domu wypoczywać,
Jak założyć buty
I jak iść na skróty
Gdy zamykam oczy,
widzę synku tylko ciebie.
A sen nie przychodzi.
Wszystko się zmieniło,
każdy dzień jest teraz taki sam,
w tęsknocie bólu i łzach.
Inny jest cały świat,


Krzyż na ramiona włożony,
Do drogi przygotowana,
Podnoszę się. Idę powoli
Po śladach swojego Pana.
Podnoszę się bardzo powoli
I ciężar mnie często przygniata .
Upadam co chwilę, lecz wstaję
I idę dalej i dalej...
ŚWIATEŁKA DO SAMEGO NIEBA

Bliskość, która przywraca ci kształt.
On odszedł.
Kiedy odchodzi człowiek, bliskość ulatuje jak ptak,
w nurcie serca zostaje wyrwa,
w którą się wdziera tęsknota.

Tęsknota - głód bliskości
Odkupienie - fragm. Jan Paweł II.

NIEDZIELNE ŚWIATEŁKO PAMIĘCI

Matka kocha swoje dziecko,
jest wciąż przy nim ,
uczy mówić, chodzić, kochać.
Gdy dorasta wspiera plany i
marzenia.
Gdy odchodzi, traci wiarę,
że radości przyjdą nowe.
Niepojęte są wyroki,
niepojęte drogi Pana.
Planowałam szczęście dziecka,
dziś wspomnienia mi zostały
Sama w żalu prze ogromnym,
czy zrozumie ktoś co czuję?.
Trudno iść przez życie całe,
kiedy serce się buntuje.
Czy nadejdzie kiedyś pokój,
kiedyś spojrzę w przód bez strachu?
Miłość przecież jest wciąż ze mną
w moim sercu
a w nim mieszkasz ty , synku kochany .

miliony światełek do samego nieba

....Jestem samotna.Nie brakuje ludzi dookoła,ale samotność to dziwnie dławiące uczucie nieprzynależenia,wyobcowania i odrzucenia.To poczucie przerażliwego smutku,który czai się na dnie serca i czasem rozlewa się po całym ciele jaik choroba.
Nawet jeżeli masz srece bardzo niewielkie,może w sobie pomieścić przeogromny smutek.Samotność jest wielka jak dzień.Bo gdy wszystkie Twoje tkliwe struny są zamnknięte w jednej melodii,jesteś jak natchnion y instrument w orkiestrze.A kiedy nagle orkiestra odchodzi zapada cisza i żadne twoje dzwięki nie mogą się do niej dostroić.
Niektórzy ludzie rodzą się samotni.To nieuleczalna choroba,która pustoszy ich wnętrza,więc przez całe życie próbują tę pustkę czymś wypełnić-nauką,pracą,miłością,sztukąsięgają coraz wyżej,idą coraz dalej,żeby zagłuszyć czymś ciszę trwającą w środku...i w końcu gdy staną zmęczeni,dopada ich samotność,która nie jest niczym więcej jak przerażliwym bólem duszy.To krzyk,którego nikt nie usłyszy,jak tonięcie pośrodku oceanu,jak doświadczanie raz po raz czegoś nieodwracalnego,tyragicznego,ostatecznego,czegoś,co nie może istnieć w świecie,bo musi zamieszkać w człowieku i trawić go jak powracająca gorączka.
PO TWOJEJ ŚMIERCI SYNECZKU JESTEM SAMOTNA I Z WIELKIIM BÓLEM....

˜”*°•ڰۣڿ♥ڰۣڿ•°*”˜
       
░✿ڿڰۣ—  Dla Ciebie —ڿڰۣ✿░
         ANIOŁECZKU     

˜”*°•ڰۣڿ♥ڰۣڿ•°*”