Joseph von Eichendorff

Na śmierć synka

Biją zegary z dala
w głębokie nocy dno,
lampa się w mroku spala
nad posłaną pościółką twą.

Tylko błądzi w żąłobnym lamencie
dookoła domu wiatr,
my - samotnością objęci -
słuchamy jego skarg.

I jest nam, jakbyś cichutko
zapukać chciał właśnie dziś,
jak ktoś, kto się zbłąkał na krótko
i - znużony - trafił do drzwi.

O nieszczęśni, nieszczęśni głupcy,
to myśmy w męce nad siły
zgubili się tutaj w pustce,
gdy ty dawno do domu trafiłeś.


* * * * * ** * * * ** * * ** ** *

widziałam matkę co straciła
syna
jej włosy jak welon żałobny
targał wiatr

twarz zastygłą w rozpaczy
zasnuł cień

serce gwałtownie z piersi
wyrwane
krwawiło

nieme usta gorączką spękane
i puste niebieskie oczy

a ona biegła przez samotność
błagając o litość prosząc o moc
i o siłę przetrwania

widziałam tę matkę
co straciła syna
widzę ją w lustrze każdego dnia


ŚWIATEŁKA DO SAMEGO NIEBA
NAJBLIŻSZYM DLA CIEBIE DZIĘKUJĘ
ZA TO ŻE SĄ

(*) WIECZNE ŚWIATEŁKA PAMIĘCI (*)

Życie to tylko długa chwila
Z cegiełek dni wybudowana
Z ziarenek godzin, z pyłu sekund
I z Twoich spojrzeń i uśmiechów.

Życie to tylko długa chwila
Wspaniały pałac z ziaren piasku
Z zachodów słońca purpurowych
i gwiazd na niebie mrugających.

Życie to tylko długa chwila
Jak delikatny żywot róży
Chwila pożegnań bez powrotów
I czas tęsknoty co się dłuży

Życie to tylko długa chwila
TY byłeś każdej chwili ozdobą
I w każdej z nich dostrzegam Ciebie
tak chciałabym od nowa
każdą minioną chwilę spędzić z Tobą

Życie to taka chwila
Przez Boga mi podarowana
Chciałam by wiecznie trwała
wraz z TOBĄ DZIECKO KOCHANE
Ale ona nie posłuchała
zabrała nam ciebie
i rozpaczą obdarowała.

Miliony światełek
dla CIEBIE
A DLA TWOICH NAJBLIŻSZYCH PROSTO Z SERCA POZDRAWIAM

Zapalę dla Ciebie świecę by rozproszyć ciemności
i uczcić nasz przeszły wspólny czas
Jak latarnia na morzu jasny świecy płomień
będzie nas wiódł tą naszą drogą...
Och, zapalę dziś świece dla Ciebie...
Mijają pory roku, czas płynie i czas trwa.
A ja, znużona ogromnie, idę przed siebie w dal -
Ty wiesz, że to już nie to...
A gdy tak idę samotnie,
czy słyszysz, gdy wzywam Cię?
Czy słyszysz jak nucę piosenkę,
którą śpiewaliśmy Ty i ja?
Byłeś cudem mojego życia,
Byłeś tą wielką niespodzianką ,
I gdy patrzyłam Ci w oczy,
widziałam w nich głębie niezwykłą...
Te chwile piękne i te bolesne
Znosiliśmy z godnością
A teraz już sama -
pozostanę wierna miłości i szczęściu,
które mi dałeś
__________.۩
__________۩۩
_________۩__۩
________۩____۩
_______۩__۩۩__۩
________۩_۩۩_۩
__________۩۩
_______[۩۩۩.۩۩۩]
_______[۩۩۩.۩۩۩]
_______[۩۩۩.۩۩۩]
_______[۩۩۩.۩۩۩]
_______[۩۩۩.۩۩۩]
_______[۩۩۩.۩۩۩]
_______[۩۩۩.۩۩۩]_______ANIOŁECZKU_______

Gdybym wiedziała, ze krzykiem świat wokoło zmienić mogę,
że siła mego głosu odmieni losy moje
pewnie usta jak w szale krzyczałyby: „mój Boże\",
a drżące serce w trwodze czekało na ranek

Po moście życia idę bez cibie
purpura nieba rani nadzieję
tęsknota i cierpienie idą wraz ze mną
CISZY NIE MA, SA KRZYKI

Ktoś biegnie blisko obok, nie słyszy bólu mego,
w głębokich troskach tonę,
obecność ludzi zagłusza myśli roje,
płacz cichy nie pomoże, krzyku nikt nie usłyszy.

Jak co dzień wzeszło słońce, by karmić świat nadzieją,
modlitwy w mgłach się snują po mostach tuż o świcie,
chabrami kwitnie niebo i dobre wiatry wieją,
Wiara krzyki ucisza: ŚMIERCI NIE MA, JEST ZYCIE!


Na niebie tęcza jaśnieje,
To znak od Ciebie dla mnie
Ty zawiesiłeś ją Panie
by wlać otuchę i ukoić ranę
Ty Panie szept bólu usłyszałeś
gdy inni krzyku nie słyszą.
Ty Panie płaczesz razem ze mną.

światełka do nieba dla CIEBIE