Łukasz Młot

....Słowa milości ,słowa nadziei
zdławiła noc głuchoniema....
kochać to znaczy przytulić,zobaczyć
a CIEBIE Aniołku nie ma
wciaż nie ma...

((*)) Spoczywaj w pokoju ((*))
((*))((*)) Aniołku ((*))((*))

[★][★][★]W codzienności naszych różnych spraw na dnie serca pamięć o Was Kochani na zawsze trwa.Światełko i modlitwę zostawiamy[★][★][★]

Śmierć przydarza się każdemu,
nieodwracalnie.
Wpisana w życie
z pierwszym oddechem,
dopada nas bezlitośnie.
Przyczyny są różne.
I wtedy wszystko znika,
codzienne kłopoty,
nabrzmiałe emocje.
Pozostają żywi,
rozpaczliwie bezsilni,
i płacz najprawdziwszy.\\\"

\\\"Łzy są pociechą nieszczęśliwych.\\\"

Światełko, pamięć i modlitwa dla Ciebie Łukaszku...(*)

Odlecieli do nieba jak piękne motyle
Za nimi tęsknimy szereg długich lat
Może chociaż we śnie powrócą na chwilę
By pomóc nam zmienić nasz codzienny świat

Niedzielne światełko Łukaszu (((*)))

s.Izy Gliwińskiej

Czas nie goi ran
on pozwala jedynie
nauczyć się z nim żyć
i zawsze do ostatniej
sekundy życia
będzie się czuło
obecna nieobecność .........
Niedzielne światełko

Dla Ciebie Łukaszku (*)

Łukaszu, zapalam światełko pamieci(*).
Twoim bliskim dziekuje za światełka zapalane Martynce, piekne słowa, gorąco pozdrawiam.

Tumidajewicz

„…Dziś czuję się, jak mrówka gdy
Czyjś but tratuje jej mrowisko
Czemu mi dałeś wiarę w Cud
A potem… odebrałeś wszystko…

…Lecz czemu mnie do raju bram
Prowadzisz drogą taką krętą
I czemu wciąż doświadczasz tak
Jak gdybyś chciał uczynić świętą?

Nie chcę się skarżyć na swój los
Nie proszę więcej, niż dać możesz
I ciągle mam nadzieję, że...
Że chyba wiesz, co robisz, Boże…”

„Zamiast” – Edyta Geppert, słowa: Magda Czapińska

\"
Kochany Panie

I ciągle widzę ich twarze,
ustawnie w oczy ich patrzę -
ich nie ma - myślę i marzę,
widzę ich w duszy teatrze.

Teatr mój widzę ogromny,
wielkie powietrzne przestrzenie,
ludzie je pełnią i cienie,
ja jestem grze ich przytomny.

Ich sztuka jest sztuką moją,
melodię słyszę choralną,
jak rosną w burzę nawalną,
w gromy i wichry się zbroją.

W gromach i wichrze szaleją
i gasną w gromach i wichrze -
w mroku mdlejące i cichsze -
już ledwo, ledwo widnieją -
znów wstają - wracają ogromne,
olbrzymie, żyjące - przytomne.

Grają - tragedię mąk duszy
w tragicznym teatru skłonie,
żar święty w trójnogach płonie
i flet zawodzi pastuszy.

Ja słucham, słucham i patrzę -
poznaję - znane mi twarze,
ich nie ma - myślę i marzę,
widzę ich w duszy teatrze! \"