Krzysztof Pawlik

Życie nasze jak pociąg się toczy ,
gdy się rodzisz to wsiadasz do niego.
I ten pociąg przez życie Cię wiezie
aż do końca – przystanku Twojego.

Nikt z nas nie zna czasu podróży .
Pociąg jedzie, wciąż nowe perony ,
ciągle nowi ludzie wsiadają .
Pociąg w rożne rozwozi ich strony.

Jedni dłużej są w Twoim przedziale.
Inni tylko na chwilkę wsiadają .
Są też tacy co zajrzą i znikną
i nic innym w podróży nie dają.

Każdy ślad swój jakiś zostawi .
Mały uśmiech, rąk dotyk, kwiat róży.
To w pamięci swojej zachowasz
Już do końca życiowej podróży.

Najsmutniejsze są chwile w podróży,
gdy wysiądą Ci, których Ty kochasz.
Po nich zawsze pustka zostaje ,
cicho w kącie przedziału zaszlochasz.

I już smutek zostanie do końca .
I tęsknota co pali Cię skrycie ,
bo już bez tych co byli najbliżsi
musisz dalej pojechać przez życie.

Lecz gdy w końcu do celu dojedziesz,
na końcowym wysiądziesz peronie ,
to pamiętaj, że oni tam będą ,
znowu odnajdziesz kochane ich dłonie…

Małe serce człowieka,
Dusza także niewielka,
Całe ciało człowieka
To jak w morzu kropelka.
Lecz choć człowiek tak mały,
By na szczęście natrafić
To tym małym serduszkiem
Bardzo kochać potrafi.

[*]

Spoczywaj w pokoju wiecznym (*)(*)(*)

Do bram niebiańskich zapukasz cicho
poprosisz szeptem - otwórz mi drzwi
On ci otworzy zaprosi gestem,
którym nie witał Cię dotąd nikt...

......................)
.....)...............(,).................)
....(,).............[__]...............]
.(____).........(____)...........(____)
((_,»*—**—*«,_)) ((_,»*—**—*«,_))









KUBUSPODGORSKI.PAMIETAJMY.COM.PL