Pamiętam Cię jak się uśmiechałeś i takim w mojej pamięci pozostaniesz

Szkoda że nie udało nam się nic zmontować , kiedyś w innym świecie nadrobimy - odpoczywaj w spokoju !

Pamiętamy (*)

To już miesiąc synu.

Właśnie sprawdzałam czy nie dałeś jakiejś złotej myśli na swoim profilu... łzy płynął mi po policzkach... Nigdy nie zrozumiem czemu chciałeś odejść, czemu potrzebowałeś takiej wolności... Mam nadzieję,że tam z góry patrzysz na nas wszystkich i dasz nam siłę by mniej bolało. Wiesz, teraz kiedy sama jestem mamą, muszę Cię prosić byś zawsze był ze swoimi rodzicami, zawsze na nich spogłądał i dbał o nich i dał im siłę, bo wiem jaką miłością darzy się dziecko i nie wyobrażam sobie jak musi boleć Twoich rodziców brak Ciebie. Mam nadzieje,że świecisz gdzieś tam na niebie troszkę mocniej niż inne gwiazdki, wiedząc ilu ludzi tu za Tobą tęskni.Buziaki

Tyle lat minęło a ja nadal mam Twoją pierwszą płytę...jeszcze pachnie Twoimi perfumami ...moja najważniejsza pamiątka... To była Twoja decyzja i skoro taką drogę wybrałeś musimy ją uszanować...spotkamy się przecież kiedyś znów...myślę o Tobie codziennie...

Nie ma dnia, żebym o Tobie nie myślała, nie ma śmiechu który nie kończyłby się ukłuciem bólu, nie ma nocy kiedy nie pragnęłabym móc zobaczyć Cię chociaż na chwilę, na jedną minutę i powiedzieć Ci to wszystko czego nie zdążyłam Ci powiedzieć...teraz się okazuje jak wiele miałam Ci do powiedzenia. Chciałabym Cię przeprosić za to, że nie było mnie na Twoich urodzinach. Tak strasznie chciałabym napisać do Ciebie długi list, tylko nie wiem na jaki adres go wysłać. Czy to nie idiotyczne, że tyle rzeczy rozumiemy dopiero wtedy gdy jest już po wszystkim?? Wściekłość, pustka i po prostu ból...tyle zostało. Nic, zupełnie nic, nie bedzie już takie jak kiedyś. Mimo to kiedy stajesz przed moimi oczami widzę Cię roześmianego. Tak cholernie szczerze roześmianego, aż oczy zmieniają Ci sie w półksiężyce. Zatem staram się bardzo (choć to nie łatwe) pamietać Cię właśnie takiego. Mam z Toba tyle fantastycznych wspomnień! Pamiętasz jak na lekcji w liceum robiliśmy "króliki"?:) Albo "aferę kurtkową"?:) Pamietam jak tego dnia chyba jedyny raz w życiu sie pokłóciliśmy i dopiero po latach dotarło do mnie że miałeś wtedy rację. Pamiętam jak jedyni w klasie ku zdumieniu pani T. analizowalismy Ananke Micińskiego:) I to było własnie to - kiedy wydawało mi się, że moje mysli trafiają w pustkę odzywałes się Ty. Bo byłeś bardzo wrażliwym człowiekiem i to w prawdziwym znaczeniu tego słowa, nie tym nadużywanym i nic nie znaczącym...Pamietam nasze spotkanie po latach w tramwaju 23 kiedy okazało się, że jestesmy sąsiadami i nawzajem odprowadzalismy się do domu. Opowiedzielismy sobie wtedy całe swoje dorosłe życie. Powiedzieliśmy sobie o wszystkim, bez żadnej ściemy, bez udawania czegokolwiek. Bo Ty własnie taki byłeś - AUTENTYCZNY. Jak mało dziś autentycznych ludzi...Pamiętam wiersz, który napisalismy kiedyś na lekcji i pamietam jak przy każdej okazji się z niego śmielismy:)Nie wiem czemu ale zapętlił mi się w głowie 2 dni przed tą porażającą wiadomością...Kamisiu kochany, tak wiele, wiele rzeczy chciałabym Ci jeszcze powiedzieć...dopiero teraz widzę jak bardzo byliśmy podobni...Proszę wybacz mi to co możesz i pomóż mi zaakceptować Twoją dziwną wolność, bo na dzień dzisiejszy żyć nie potrafię...Kocham Cię. I mocno tulę. Zuzia