Kochana Mamo wiem że mnie nie widzisz,nie słyszysz i nie możesz dotknąć...ale ja jestem..istnieje..w Twoim życiu,snach Twoich,Twoim sercu...Istnieje. Kiedy byłem tam na dole,w Twoim ciepłym brzuchu godzinami zastanawiałem się jak to będzie kiedy będę już przy Tobie,w tym miejscu o którym opowiadałaś mi gładząc się po brzuchu wieczorami kiedy chyba nie mogłaś spać.Ja wsłuchany w Twoje opowieści i kojący Twój głos chłonąłem każde słowo,każdą informację a potem cichutko,żeby Cię nie obudzić,kiedy wreszcie usypiałaś-marzyłem. Wyobrażałem sobie to cudowne miejsce i Ciebie jak wyglądasz.Patrzyłem na swoje dziwne nóżki i rączki u których nie wiem czemu było dziesięć palców i zastanawiałem się czy jestem do Ciebie podobny...Chyba nie-myślałem-bo Ty pewnie jesteś piękna a ja taki dziwny,pomarszczony...no i po co mi dziesięć palców -myślałem? A potem nagle wszystko się jednego dnia zmieniło.Płakałaś głośno głaszcząc brzuch i już nie było opowieści.To nie może być prawda-mówiłaś-godzinami . Słuchałem teraz jak płaczesz,krzyczysz,prosisz i błagasz.A ja nie wiedziałem o co i dlaczego? Chciałem Cię bardzo pocieszyć,więc wywracałem fikołki żebyś poczuła że ja tu jestem i Cię kocham, ale wtedy Ty płakałaś jeszcze bardziej.
A potem nadszedł ten straszny dzień.Zobaczyłem że ktoś świeci mi po oczach,straszne światło wpadało w głąb Ciebie, nie wiem skąd a Ty powtarzałaś że będzie dobrze,musi być.Ale płakałaś -słyszałem.Kiedy nagle wszystko zrobiło się czarne a mnie wciągnęło coś i pchało mocno,zrobiło się cicho.Ktoś już trzymał mnie na rękach,ale to nie byłaś Ty.A potem usnąłem i kiedy otworzyłem oczy,wszystko wkoło mnie zalewał błękit w każdych odcieniach.Byłem tam sam-mały,pomarszczony i z dziesięcioma palcami u rąk.Ale Ciebie nigdzie nie było.Obok mnie siedział rudy chłopczyk i uśmiechnął się do mnie.Witaj-powiedział. Gdzie moja mama-zapytałem? I wtedy on opowiedział mi wszystko.Że nie każde dziecko trafia do swoich rodziców,i że nie ma związku jak bardzo oni kochali i chcieli,że teraz tu jest moje miejsce,pośród innych małych Aniołków.Że będzie mi Ciebie mamo brakowało,ale musimy oboje nauczyć się żyć bez siebie.I musiałem nauczyć się tak żyć...Nie, nie było mi łatwo,płakałem tak jak Ty wtedy i cierpiałem tak jak Ty wtedy.Ale jest mi tu naprawdę dobrze.Mam wielu przyjaciół,wiele zabawy,wiele radości.Ale nie szalejemy całymi dniami na łące,mamo.Pomagamy starszym ludziom przeprowadzić ich na spotkanie tu w niebie.Znajdujemy ich rodziny,mężów,żony,dzieci żeby mogli się z nimi spotkać.Możesz być ze mnie dumna,mamo.Jestem grzecznym Aniołkiem,naprawdę.No..czasem tylko robimy sobie psikusy i troszkę narozrabiamy kiedy skrzydełkami zachaczamy o klomby kwiatów,ale wiesz... jak się bawimy w berka to czasem nas ponosi...Kiedy tu się znalazłem mój przyjaciel wytłumaczył mi też,że nie mogę kontaktować się z Tobą osobiście..czasem tylko mogę pojawić się w Twoich snach,ale nic więcej.Ostatnio jednak zacząłem robić się powoli przezroczysty i skrzydełka mi nie działają jak kiedyś.Przyjaciel popatrzył,pokiwał smutno głową i zabrał mnie na ziemię.Usiedliśmy na białym krzyżu i nagle Cię zobaczyłem.Wiedziałem że to Ty,poznałem Twój głos.Stałaś tam w śniegu i płakałaś powtarzając,że tak bardzo cierpisz,że tak bardzo tęsknisz,że nie chcesz już żyć....Przyjaciel popatrzył na moje skrzydełka i powiedział,że musimy coś zrobić,żeby Ci pomóc.Bo nie możesz tak dalej cierpieć,musisz żyć,bo wobec Ciebie jest jeszcze wiele planów,które musisz zrobić,że są gdzieś dzieci którym musisz pomóc przejść przez życie i otoczyć je miłością tak wielką jak tą która teraz powoduje Twój wielki ból.Więc piszę do Ciebie mamo,musisz wziąść się w garść,musisz się uśmiechać,żyć,dzielić się radością z innymi.Ja Cię bardzo mocno kocham i wiem że to z mojego powodu płaczesz,ale tak nie można..Każda Twoja kolejna łza powoduje,że moje skrzydełka znikają.Kiedy Ty się poddasz ja też zniknę.Tu na górze istnieje dzięki Tobie i Twoim myślom o mnie.Ale tylko tym dobrym myślom.Bo kiedy będziesz cały czas tak strasznie rozpaczać to żal zaleje Twoje serce,smutek przesłoni Ci świat i będziesz tylko myślała o tym co straciłaś.Zapomnisz o mnie.Nie ,nie zaprzeczaj że nigdy nie zapomnisz.Pamięć to zachowanie w sobie tych radosnych chwil,a Ciebie pogrąża smutek-on nie jest dobry.Każdy Twój uśmiech to dla mnie radosna chwila.Dzięki Tobie mogę zrobić jeszcze tyle dobrego.Żebyś widziała tą radość kiedy znajduję najbliższych ludziom którzy tu trafili...Z Twojego szczęścia czerpie swoją siłę.Proszę mamo żyj dalej i zachowaj mnie w sercu i myślach.Bo nie długo poza smutkiem nie będzie już tam miejsca dla mnie... Kocham Cię mamo..I nie jesteś sama-pamiętaj.I nie mów że mnie już nie ma! JESTEM..Zobaczysz mnie w oczach swoich dzieci,usłyszysz w radosnym ich śmiechu,poczujesz kiedy przytulać je będziesz i kołysać do snu.Ja tam zawsze będę,zawsze przy Tobie.Zawsze.Tylko proszę żyj mamo bo smutek powoduje że znikam...a wtedy nic już nie będzie..mnie już nie będzie...Kocham Cię mamo!