Justynka Gruszczyńska

Justynko, córeczko kochana!
Nie pozwolimy im mówić, że Ciebie nie ma, że się nigdy nie urodziłaś!
Byliśmy pewni, że jestes, kochaliśmy Cię od początku,
pomimo że nie mogliśmy utulić Cię w ramionach.
Ten świat nie był Ciebie wart. Raz jedyny pozwoliłaś nam posłuchać bicia Swojego serduszka, a potem Bóg wezwał Cię do siebie.
Ból i smutek wdarł się w naszą duszę.
Codziennie walczymy z nimi od nowa,
bo wiemy, że pewnego dnia będziemy razem,
że kiedyś utulimy Cię w ramionach.
Jeszcze nie raz usłyszymy:
"Tak musiało być, Bóg nie popełnia błędów".
Lecz to nie spowoduje, że będziemy mniej za Tobą tęsknili,
że nasze serca przestaną boleć.
Wiemy, że patrzysz na nas cały czas.
Wierzymy w to, że cały czas jesteś obok.
Wiemy, że nadejdzie taki dzień,
kiedy będziemy mogli złapać Cię za rękę,
przytulić mocno, pocałować...
i wiemy, że dopiero wtedy to wszystko będziemy w stanie zrozumieć.
To, że nigdy nie uśmiechnęłaś się do nas,
że nigdy nie spojrzałaś w nasze oczy,
to nie znaczy, że Ciebie nie było...
ANIOŁY nigdy nie umierają...

Mama i Tata


„Bo umrzeć to zbyt mały powód, żeby przestać kochać.”