Moje słoneczko

Siedzi aniołek wśród gwiazd miliona
I patrzy na Ciebie Matko zamyślona
Patrzy jak płaczesz po kątach skrycie
Jak starasz się na nowo ułożyć swe życie
Jak walczysz z trudami dnia codziennego
I jak tęsknisz do Dziecka – do Synka swojego

Jak tłumaczysz bliskim i dalekim
Że byłem Dzieckiem, że byłem Człowiekiem
Że choć malutki w Twym sercu schowany
Byłem Twym Synkiem – kochanym i oczekiwanym

Matko kochana – Twój ból nie ustaje
Wiedz, że mnie również serce się kraje
Lecz widać tak być już musiało
Że teraz osobno, choć wcześniej jedno ciało

Gdy smutno Ci będzie, gdy świat Cię znów wkurzy
Popatrz w niebo, na księżyc duży
Tam zawsze ja – gdy taka potrzeba
Mrugnę do Ciebie z obłoków nieba

zawsze będziesz moim ukochanym Julikiem

Odpoczywaj w spokoju mój kochany wnuczku, mój kochany aniołku.

Odpoczywaj w spokoju Nasze kochane słoneczko. "Pełno nas a jakoby nikogo nie było ,jedną malutką duszyczką tak wiele ubyło". Ciocia Beata i wujek Sławek R.

Śmierć dziecka, własnego dziecka, jest czymś niemal niemożliwym do ogarnięcia
umysłem. Można odnieść wrażenie, że jest uchybieniem naturze. Brutalne
przerwanie życia, które jest w fazie rozwoju lub właśnie się zaczęło jest
niewyobrażalnym okrucieństwem. Nie do pomyślenia a jednak się zdarza. Czasem
rodzice muszą być świadkami choroby lub cierpienia i wreszcie śmierci dzieci,
którym dali życie. Co więcej rodzice muszą jakoś dalej żyć. Choć mogą mieć
pod swoją opieką inne dzieci lub stać się ponownie rodzicami w przyszłości
nic już nigdy nie wypełni tej pustki, które zmarłe dziecko zostawia po sobie.

Na zawsze w naszych sercach kruszynko:********:(:(:(:( Aniołku spoczywaj w pokoju

będziesz zawsze w moim sercu , moje słoneczko w kapeluszu