Jan SIEDLARZ

"Przeszedłem tylko do sąsiedniego pokoju... Nadal jestem sobą...
I dla siebie jesteśmy tym samym, czym byliśmy przedtem.
Zatem nazywaj mnie wciąż moim imieniem, mów do mnie, jak zawsze...
Nie zmieniaj tonu głosu, nie rób poważnej i smutnej miny.
Śmiej się, tak jak dawniej robiliśmy to razem...
Uśmiechaj się, myśl o mnie, módl się za mnie...

Niech moje imię będzie wciąż wymawiane, ale tak, jak było zawsze - zwyczajnie i bez oznak zmieszania.
Życie przecież oznacza to samo, co przedtem, jest tym samym, czym zawsze było...
Żadna nić nie została przerwana...
Dlaczego więc miałbym być nieobecny w twoich myślach tylko dlatego, że nie możesz mnie zobaczyć?
Czekam na ciebie bardzo blisko... tuż-tuż... 
Po drugiej stronie drogi.

Dzieli nas tylko czas...
Bo ja już doszedłem, a ty wciąż jeszcze idziesz..."

Jest takie powiedzenie, że „Dziadek to ktoś, kto ma srebrne włosy i złote serce"... 

Ty do końca miałeś ciemne, nie srebrne, ale serce dla nas jak najbardziej złote...Pamiętam i pamiętać zawsze będę Twoje radosne oczy, rozpostarte ramiona na każde powitanie i mocny uścisk na do widzenia...to gdzie zawsze siadałeś w kuchni, tylko na chwilę, bo na jednym miejscu długo usiedzieć nie umiałeś...Twoją sylwetkę jak patrzysz w dal z Dzialnej Drogi...

Dziękuję i proszę zerkaj na nas czasem...♥