IGOREK BANIEWSKI

Zaledwie że nam promyk nadziei zabłysnął. 
Już cię kamień grobowy na wieki przycisnął. 
Radość gdyśmy cię mieli, niezrówna boleści, 
Jaka się po twej stracie w naszem sercu mieści.

“Gdyby miłość mogła uzdrawiać a łzy mogłyby wskszeszać - dziś byłbyś z nami synuniu...''



Nawet jeśli nasze dalsze życie potoczy się jak w bajce,
W nas już zawsze będzie cierpienie, smutek,żal,tęsknota i sto razy dziennie zadawane pytanie... "DLACZEGO?"...



,,Jak trudno żyć,gdy serce dziecka przestaje bić'



Byłeś dla nas całym światem....
Czekaj na nas - dzieli nas tylko życie
mama i tata

rozkaładam ręce...
krzyżuję je...
pusto...
nic nie ma...
Igorku me ramiona to miejsce dla Ciebie...
przyjdź... wtul się we mnie...
będę zawsze czekać...na Ciebie
a Ty czekaj na mnie
tam gdzieś...
kiedyś...
będziemy razem...
Kochany Igoruniu Nasz...



Nie mówcie tym, którzy stracili ukochanych, że „czas zagoi rany", nie mówcie, że „oni już nie cierpią".
Najlepiej nie mówcie nic.
Czas tych ran nie leczy.
Pozostają, bo śmierć ukochanych jest też trochę śmiercią nas samych: coś w nas umiera.
Żyjemy, ale nic nie jest tak, jak było przedtem, już nie jesteśmy tacy sami. (ks. A. Boniecki)