Franciszek Gałysa

Na pożegnanie podajemy dłonie tym od których właśnie teraz odchodzimy
Pochylamy głowy w głębokim ukłonie
Z nadzieją,że kiedyś znów się odwiedzimy

A czasami bywa,że musimy z cicha
odejść -niewidocznie
By potem w ustroniu czasami powzdychać
Puki nasze serce w ukojeniu spocznie

Żal pozostawiamy i niepocieszenie
Jak wpis w pamiętniku -ku wiecznej pamięci
Dłoni nieżegnanej niecierpliwe drżenie
Kropli słonej w oku, co się często kręci

Więc póki co,weźmy w swe ramiona
Tych co chcemy żeby,zawsze z nami byli
Bo pamięć wciąż żywa ,nic jej nie pokona
Bo żyją wśród nas tak jak zawsze żyli

Bez Ciebie...

Bez Ciebie jak
bez uśmiechu
niebo pochmurnieje
słońce
wstaje tak wolno
przeciera oczy
zaspanymi dłońmi
dzień -

szeptem
modlę się do uśpionego nieba

Halina Poświatowska

Różewicz Tadeusz, Czas na mnie

Czas na mnie
czas nagli

co ze sobą zabrać
na tamten brzeg

nic

więc to już
wszystko
mamo

tak synku
to już wszystko

a więc to tylko tyle

tylko tyle

więc to jest całe życie

tak całe życie

(...) nikt nie umiera.
Wieczność otwiera swe ramiona
dla wszystkich dusz, z których
każda miała swe zadanie
do spełnienia. Bowiem wszystko,
co istnieje pod słońcem, ma jakiś cel.

Paulo Coelho „Piąta Góra”

O, Panie, spraw, abym nie tyle
szukał pociechy,
co pocieszał;
Nie tyle szukał zrozumienia,
co rozumiał;
nie tyle szukał miłości,
co kochał.
Ponieważ dając siebie,
otrzymujemy;
zapominając o sobie,
odnajdujemy siebie;
a przebaczając,
zyskujemy przebaczenie.

św. Franciszek z Asyżu

Asnyk Adam, Dlaczego wicher tak wieje...

Dlaczego wicher tak wyje
I z jękiem leci ku niebu?
Czy skargi roznosi czyje?....
Czy pieśń zawodzi pogrzebu?

Różne są nędze na ziemi:
Są jedne, co litość budzą,
I ma kto płakać nad niemi,
I boleść utulić cudzą.

Są inne, jakby przeklęte
Od świata, ludzi i Boga...
Gdzie serca rozpaczą wzdęte
Otacza pustka złowroga.

Nikt się nad nimi nie żali...
Obca im wszelka pociecha...
I przepadają gdzieś w dali
Samotnie, bez łzy, bez echa.

Tylko wiatr niesie ku niebu
Brzemienne klątwą rozpacze
I wyje pieśni pogrzebu...
W ciemnościach jęczy i płacze.

Dziecko jest chodzącym cudem, jedynym, wyjątkowym i niezastąpionym.
Autor: Phil Bosmans