Ewa Lipińska

Pamiętam tamte chwile,
śpiew ptaków i radosne melodie.
Pamiętam tą radość,
której wokół było tyle...
Teraz Cię zabrakło,
to jak zgasić wszystkie gwiazdy na niebie.
Zostały tylko wspomnienia,
jak bardzo jestem daleko od Ciebie.
Pamiętam życie które snem było,
jakże było krótkie,
i tak szybko się skończyło.
Pamiętam smutek i łzy,
kiedy skończyły się sny,
to wszystko pamiętać będę,
dopóki moje serce bić nie przestanie,
i kiedy słońce już więcej nie wstanie

Dzisiaj tak daleko,
to rzecz niezrozumiała,
wczoraj jeszcze drogi się łączyły,
teraz tak nagle rozeszły.

Taka jest życia kolej,
pozostaje tylko spokój,
jeżeli niczego nie da się odwrócić,
smutnie trzeba to pożegnać.

Po każdym smutku,
nadejdzie trochę radości,
po każdym deszczu,
zaświeci słońce.

Chociaż ciężko na sercu,
trzeba to przetrzymać,
nawet, jeżeli drogich Ci oczu,
nigdy już nie ujrzysz.

Nikt nie żyje wiecznie,
choć wielu myśli o wieczności,
a życie jest tak kruche,
jak szkło czy porcelana...

Czasami czyiś obraz się rozmywa,
a tylko nieliczne wyryte w pamięci,
zachowują się na zawsze,
nawet wtedy, kiedy człowiek zaśnie.

Życie to radość i smutek,
ale powroty nie istnieją,
żadna chwila się nie powtórzy,
bo żyje się tylko raz...

Przeszłość dokonana,
przyszłość nieznana,
pamiątki pozostają po kimś,
kto był a już nie wróci.
Ostatnie pożegnania,
przepełnione smutkiem,
kiedy już się kogoś nie zobaczy,
na zawsze iskierkę radości się straci.
Budząc się pewnego letniego poranka,
chce się chwycić za telefon,
ale nie ma takiego numeru,
żeby przeszłość odwrócić.
Wspomnienia - to ostatnie co pozostanie,
kiedy kogoś zabraknie.

"...nie umiera ten, kto trwa w pamięci żywych..."

[*]