Panie, każdy z nas umiera
W połowie swej drogi,
Nawet jeżeli jest stuletnim starcem.
Wleczemy za sobą łańcuch ułomnych dzieł,
Które chętnie stworzylibyśmy po raz drugi,
Gdyby nie była nam dana ta okrutna pewność,
że znów je powtórzymy
Z tym samym połowicznym skutkiem.
Co osiągnęliśmy?
Co zdobyliśmy?
Nic.
Albowiem nie wykarczowaliśmy wnętrza naszego
Do samych korzeni,
Aby uczynić w nim miejsce dla Ciebie,
Panie.
Dlatego nad nami gwiazdy krwawiące,
A w nas prawo moralne
Zmiażdżone.
Taka jest nędza człowieka
Pod sklepieniem krwi.
(Roman Brandstaetter)