Edward Bernard Raczyński

„Nie wszystek umrę.”
Horacy

Był polskim dyplomatą, politykiem i pisarzem, Prezydentem RP na Uchodźstwie w latach 1979-1986.Był zarówno najstarszym (złożył urząd w wieku 95 lat), jak i najdłużej żyjącym prezydentem RP (nieomal 102 lata).
Pochodził ze znanego wielkopolskiego rodu Raczyńskich herbu Nałęcz.

Lata szkolne spędził w Krakowie, gdzie mieszkał w rezydencji "pod Baranami" w domu babci Adamowej Potockiej. Po jej śmierci wraz z rodziną przeprowadził się na ulicę Szpitalną nieopodal teatru. Początkowe lata edukacji odbywał wraz z bratem Rogerem w domu, co było powszechnie praktykowane w sferach ziemiańskich w Polsce. Następnie (od piątej klasy) uczęszczał do II LO im. króla Jana III Sobieskiego w Krakowie.

Studiował w Niemczech i Anglii, doktorat z prawa uzyskał w Krakowie.

W 1919 roku rozpoczął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Przebywał na placówkach dyplomatycznych w Kopenhadze, Londynie i Genewie.

Od roku 1934 aż do cofnięcia uznania rządowi RP na emigracji przez rząd brytyjski (5 lipca 1945 r.) pełnił funkcję ambasadora RP w Londynie. W latach 1941-1943 był ministrem Spraw Zagranicznych. Przed wojną był zwolennikiem sanacji.

Organizator i członek Rady Trzech. Powstała ona w 1954 roku na skutek opozycji wobec Augusta Zaleskiego , który nie chciał ustąpić z funkcji prezydenta. Jej skład zmieniał się sześciokrotnie, jednak stałym jej członkiem był Edward Raczyński.

Po odbyciu 7-letniej kadencji prezydenckiej ustąpił - zgodnie z wcześniejszą zapowiedzią tak jak jego poprzednik ze stanowiska głowy państwa.

Autor wspomnień "W sojuszniczym Londynie" (Londyn 1974) oraz książki "Czas wielkich zmian. Rozmowy przeprowadzone przez Krzysztofa Muszkowskiego" (ISBN 2853160645, Paryż 1990). Był 3-krotnie żonaty i miał trzy córki: Katarzynę, Wandę i Wirlidannę.

Z racji pełnienia urzędu Prezydenta RP był kawalerem Orderu Orła Białego.

Ponieważ ani jego bratankowie, ani on nie zostawili męskich potomków, był ostatnim męskim przedstawicielem polskiej linii Raczyńskich.