ŚWIATEŁKO PAMIĘCI ANIOŁKU


.............(((,))). ..
.........[l¤.¤.¤.¤.¤l].
.........[l¤.¤.¤.¤.¤l].
.........[l¤.¤.¤.¤.¤l].
.........[l¤.¤.¤.¤.¤l].
.........[l¤.¤.¤.¤.¤l].
¤.¤.¤.¤.¤.¤.¤.¤.¤.¤.¤. ..


--------------------------------------
Mama ☼ Anielskiej Gromadki ☼

ŚWIATEŁKO WIECZNEJ PAMIĘCI DLA CIEBIE MALEŃKI ....


............(((,))). ..
.......[[★\★\★]]. ..
.......[[★\★\★]]. ..
.......[[★\★\★]]. ..
.......[[★\★\★]]. ..
.......[[★\★\★]]. ..
::::::::::::::::::::::::::::: :


---------------------------------------
Mama ☼ Anielskiej Gromadki ☼

"W księdze życia Anioł zapisał datę Twych narodzin.
Zamykając księgę wyszeptał "Zbyt piękny dla Ziemi.."

``````(
`````( (
`````( ((
````(*)))
````(*))))
```( (* ))))
``( ((*) ))))
``( ((*) ) )))
` (( ( (*) ) ) )
````[[][]]
【◈✲◈◈◈✲◈】
【◈✲◈◈◈✲◈】
【◈✲◈◈◈✲◈】
【◈✲◈◈◈✲◈】
【◈✲◈◈◈✲◈】
【◈✲◈◈◈✲◈】
==========

(*)(*)(*) Światełko do samego nieba Aniołeczku

Maleńki kwiatuszku z elfami się bawisz
Motyle na skrzydłach Cię noszą
W promieniach słońca stopkami brodzisz
Kwiatki o uśmiech Cię proszą…

Twoja duszyczka buja w przestrzeni
Na tęczę wstępujesz powoli
Tak szybko umykasz dziecino z tej ziemi
Na przekór naszej woli…

[*]

Miliony Światełek dla wszystkich Aniołków i dla Ciebie Skarbie w dzień Waszego Święta.... [*][*][*][*][*][*][*][*][*][*][*][*][*][*][*][*][*][*][*][*][*][*][*][*][*][*][*][*][*][*][*][*][*][*][*]

ŚWIATEŁKO PAMIĘCI****
_______۩__۩
______۩____۩
_____۩__۩۩__۩
______۩_۩۩_۩____
________۩۩_______
________██████____
_____██████____
_____██████ ۩___
_____█████ ۩_۩__
_____████ ۩___۩__
_____████۩_ ۩__۩_
_____████ ۩_۩_۩__
_____██████۩____
_____███▒▒▒▒▒▒_
__۩۩ ███▒▒▒▒▒▒_
۩۩۩۩ ███▒▒▒▒▒▒_
_۩۩۩ ███▒▒▒▒▒▒_
__۩۩ ███▒▒▒▒▒▒۩۩۩۩۩۩۩
____۩۩۩۩▒▒▒▒▒▒۩۩۩۩۩۩۩
*************************
Śpij Aniołeczku.
15 X Dzień Dziecka Utraconego- Pamiętamy.

Jesienny wiersz dla Ciebie Aniołku (***).

"Ostatnie zwiędły kwiaty..."

Ostatnie zwiędły kwiaty, zważone kasztany
Sieją po szarej drodze liście złotordzawe.
Brunatnym skib kożuchem nakryły się łany
I ziemia żegna krasę swą, jak starość sławę.

Wiatr przegania po polach siwych mgieł tumany,
Zmarłe lato w zmierzch wiozą chmury niełaskawe,
A staw w zwierciadle wody do snu kołysanej
Tę charonową piękna odbija przeprawę.

I gdy w gałęziach nagich trwogą krzyczy ptactwo,
W smutku pory znajduje duch powinowactwo
Własnej doli i spada nań brzemię żałoby.

Jak pielgrzym o głaz twardy wspomnień się potyka,
Lecz jeśli się pochyla, to li do rzemyka,
By ciaśniej opiąć sandał na drodze przez groby.

( Leopold Staff )