DANIEL MIODUSZEWSKI

::: , : – -:- – : , :::::
:::: ) ` – : : – `(::::::
::: / : : : :`: : : ::::
:::( : : : : : |: : :) ::
:::: :: : : :/ : : / ::::
:::::: `=(:/:)=` :::::
:::::::: `-;`;-’ ::::::::
::::::::::: || :: , ::::::
::::::::::: ||_-’| ::::::
::::::: |’-: || : / ::::::
:::::::: : || :’ / ::::::
::::::: : || : /:::::::
::::::::: :|| : /::::::
::::::::: :||:/ :::::::
:::::::::::||/:::::::::
::::::::::::|| :::::::::
::::::::::::|| :::::::::
::::::::::::|| :::::::::
::::::::::::|| :::::::::
::::::::::::||:::::::::: PAMIĘTAM

Czym jest wspomnienie...
Tym co odeszło...
Łzą która liczy czas miniony
Szczęściem ukrytym
głęboko w sercu
I tym co w nas pozostało
Czym jest wspomnienie
Radością, tęsknotą,
smutkiem,pragnieniem
i żalem
ŚWIATEŁKO PAMIĘCI

DANIELKU (*)

Danielku promyczek dla Ciebie...

[*]

„Bóg jest jeden,
Miłość jest jedna,
Śmierć jest jedna,
Nadzieja jest jedna.”

Światełko pamięci Danielku na kilka kolejnych dni...w których będę nieobecna.

Danielku(*)

I tylko cisza...
Tak piękna, milcząca.
Cisza przejmująca.
Każdym oddechem dudniąca.
Cisza głęboka.
Zapadam się w otchłań milczenia.
Siedząc na obłoku nicości.
Wspominam chwilę, tak piękne jak cisza.
Spokój- zapomnieniem,
O załamaniu, smutku, trosce.
I tylko cisza...
Cisza przejmująca.
......).........._'!/'_
.........(,).........(""""")
......._'!/'_.•°*”~..•°*”~.
.......(""""")... ŚWIATEŁKO PAMIĘCI
.•°*”~..•°*”~...NIECH PŁONIE

Miłość jak słońce: ogrzewa świat cały
I swoim blaskiem ożywia różanym,
W głębiach przepaści, w rozpadlinach skały
Dozwala kwiatom rozkwitnąć wiośnianym
I wyprowadza z martwych głazów łona
Coraz to nowe na przyszłość nasiona.

Miłość jak słońce: barwy uroczemi
Wszystko dokoła cudownie powleka;
Żywe piękności wydobywa z ziemi,
Z serca natury i z serca człowieka
I szary, mglisty widnokrąg istnienia
W przędzę z purpury i złota zamienia.

Miłość jak słońce: wywołuje burze,
Które grom niosą w ciemnościach spowity,
I tęczę pieśni wiesza na łez chmurze,
Gdy rozpłakana wzlatuje w błękity,
I znów z obłoków wyziera pogodnie,
Gdy burza we łzach zgasi swe pochodnie,

Miłość jak słońce: choć zajdzie w pomroce,
Jeszcze z blaskami srebrnego miesiąca
Powraca smutne rozpromieniać noce
I przez ciemność przedziera się drżąca,
Pełna tęsknoty cichej i żałoby,
By wieńczyć śpiące ruiny i groby.

Adam Asnyk

jaśniutkie światełka do nieba
DLA CIEBIE
TWOICH NAJBLIŻSZYCH Z CAŁEGO SERCA POZDRAWIAM
IRENA