SKARBIE NAJDROZSZY.....DZIS SWIATELKO...

Tak Boguniu...każda chwila

"Jeśli mnie przyjdzie odejść pierwszemu,
Nie daj zachmurzyć się swemu niebu.
I myśl uparcie, bez chwili wątpienia:
To tylko zmiana, a nie rozstanie.
Bo tak jak śmierć jest częścią życia,
Zmarły wciąż żyje pośród żywych.
I wszystkie zdobycze wspólnej podróży,
Chwile zachwytu, dzielone olśnienia,
Nagromadzone skarby intymności,
Rzeczy, które wzbudzały w nas śmiech, płacz lub śpiew,
Śnieg błyszczący w słońcu i pierwszy powiew wiosny,
Bezgłośny język spojrzenia, dotknięcia,
Wzajemna wiedza,
Każde darowanie i przyjęcie,
Nie są to kwiaty, które więdną,
Ani też drzewa, co walą się lub próchnieją,
Ani kamienie,
Bo i te w końcu ulegną wichrom i ulewom,
A dumny szczyt zamienia się w piasek.
Czym byliśmy – jesteśmy.
Co mieliśmy – posiadamy.
Jest wspólna przeszłość niezniszczalna teraz,
Kiedy więc idziesz lasem, po którymśmy kroczyli,
Lub próżno szukasz nad rzeką mego obok cienia,
Albo zatrzymujesz się na szczycie w miejscu,
Skąd zwykliśmy rozglądać się po łąkach,
Czy też na widok czegoś bezwiednie szukasz mojej ręki,
A gdy jej nie ma to czujesz, jak rośnie w tobie smutek-
Poczekaj.
Przymknij oczy.
Odetchnij.
Wsłuchaj się w moje kroki w twoim sercu.
Wcale nie odszedłem, ja dalej idę z tobą."

Fragment książki Nicholasa Evansa "Serce w ogniu"

Swiatelko Dla ciebie Bogusiu.

SKARBIE MOJ...DZIS SWIATELKO..

Pamiętam zawsze o Tobie

Boguniu pamiętam...

Jestem tutaj po raz kolejny by zapalić tobie świeczkę [*]

… naprawdę można kochać umarłych,
bo właśnie oni są uparcie obecni,
nie zasypiają ,
mają okrągły czas więc się nie spieszą,
spokojni, ponieważ niczego nie wykończyli …
nawet gdyby się paliło- nie zrywają się na równe nogi,
nie połykają, tak jak my, przerażonego sensu,
nie udają ani lepszych ani gorszych ,
nie wydajemy o nich tysiąca sądów,
zawsze Ci sami jak olcha do końca zielona,
znają nawet prywatny adres Pana Boga…
nie deklamują miłości,
ale pomagają znaleźć zagubione przedmioty ,
nie starzeją się odmłodzeni przez śmierć ,
nie straszą pustką pełną erudycji,
nie łączą świętości z apetytem,
bliżsi, niż wtedy kiedy odjeżdżali na chwilkę,
przechodzą obok z nie spostrzeżonym ciałem
ocalili znacznie więcej niż duszę…

ks. Jan Twardowski