Bernard Jan Mucha

Ojciec Nasz Bernard Jan Mucha mawiał, że ludzie niesłusznie do śmierci podchodzą, jak do lustra. Chcieliby porównać ją z minionym życiem, a nawet z epoką i to, co zaszło,
zgrabnie odbić w tym, co było.
Śmierć stawia zbyt dużo niejasnych pytań, stąd wkładamy ją na kark kończącego się życia. Słowa piosenki „jakie życie, taka śmierć” wydają się na pozór wiarygodne.
Jednak życie ze śmiercią związku nie ma żadnego.
Bernard Jan Mucha żył w intensywnym tempie nakładających się na siebie pomysłów, posiadał zamiar realizacji kilku projektów jednocześnie, żył z ogromnym natężeniem twórczym – a jednak umarł podczas snu. Człowiek chodzi po świecie, siada, kładzie się do łóżka, po czym wstaje i znowu chodzi... Ale któregoś dnia po prostu nie wstaje. I koniec.
O czym tu więcej pisać? Zbyt złożoną postacią jest ten rodzaj ludzki - i nie można go
w jednym zdaniu podkreślić i zamknąć. Jeśli jakiś człowiek może podsumować życie drugiego, jeśli w ogóle jest to możliwe, to nie potrafi tego przyjaciel ani nikt bliski.
Im łatwiej jest otwierać i poznawać, a nie zamykać i opisywać.
Dlatego tak trudno jest napisać tekst o zmarłym Ojcu.
Każde słowo ludzkie dźwiga wartość przekazu. Karawana wersów niekoniecznie musi mieć cel korespondencyjny (skierowany do konkretnych osób), niemniej jest wyprowadzona po to, aby spotkać na swojej drodze kogoś. Inaczej ma się rzecz u Boga. On może rzucić na początek słowo, jakby w próżnię, po czym zrobić z niego ciało. Słowo ludzkie zakłada, że ciała już istnieją. Zdaje się, że najbogatsze dialogi istnieją wśród przyjaciół. U nich właśnie myśl niemal zawsze jest początkiem odpowiedzi. Jednak bez spodziewanej relacji osoby bliskiej, która została jej adresatem, słowa mogą być szczególnie niepotrzebne.
Dlatego tak trudno jest napisać tekst o zmarłym Ojcu.
Kiedy Bernard Jan Mucha odbywał leczenie w łódzkim szpitalu im. N. Barlickiego,
to z powodu głębokiej śpiączki stracił zupełną łączność ze światem. Leżał nieruchomo, głucho i niemo. Potrafił jedynie czasami obojętnie poruszać powieką. Potrafiliśmy nawiązać z Nim kontakt. Potrafiliśmy przekazać Mu myśl, na którą On odpowiadał ruchem powiek.
Jak to jest możliwe? Tego nikt nie wie.
Bernard Jan Mucha zostawił też w nas swoje myśli, które nie są głuche i nieme.
Będą wędrowały wraz z nami przez dalsze koleje życia. I już tylko od nas zależy, czy tak ukształtowanej w nas - przez Naszego Ojca - wyobraźni, pozwolimy otworzyć powieki?
Czy poprzez to swoje dawne życie może na nas patrzeć,
jak zawsze, i pomagać nam w myśleniu... Mamy tymczasem nadzieję, że mimo iż odszedł pozostanie z nami na zawsze, tak jak pamięć o wszystkich bliskich nam w naszych sercach,
bo ....... "nie umiera ten, kto trwa w pamięci żywych".

Syn Maciej