ANGELIKA JAKUBIEC

Siedzi aniołek wśród gwiazd miliona,
I patrzy na Ciebie Matko zamyślona.
Patrzy jak płaczesz po kątach skrycie,
Jak starasz się na nowo ułożyć swe życie.
Jak walczysz z trudami dnia codziennego,
I jak tęsknisz do Dziecka – swojego.

Jak tłumaczysz bliskim i dalekim,
Że byłem Dzieckiem, że byłem Człowiekiem.
Że choć malutki w Twym sercu schowany,
Byłem Twym Dzieckiem – kochanym i oczekiwanym.

Matko kochana – Twój ból nie ustaje,
Wiedz, że mnie również serce się kraje.
Lecz widać tak być już musiało,
Że teraz osobno, choć wcześniej jedno ciało.

Gdy smutno Ci będzie, gdy świat Cię znów wkurzy,
Popatrz w niebo, na księżyc duży.
Tam zawsze ja – gdy taka potrzeba,
Mrugnę do Ciebie z obłoków nieba.

04.12.2004 - 04.12.2022
18 lat - Pamiętam

Przypłynę do ciebie morzem
Niesiony falą szeroką
Albo przyfrunę łabędziem,
Co leci w chmurach wysoko...

Przylecę w słońcu motylem,
Skrzydłem cię musnę pylistym...
Przypomnę ci moją miłość
Spojrzeniem i sercem czystym...

Przypłynę do ciebie rzeczką...
Lub się strumykiem przesączę...
Zapachnę dla ciebie kwiatkiem,
Co wyrósł wiosną na łące...

Zaszumię wiatrem wśród liści,
Obudzę dzwonki konwalii,
Zaśpiewam nimi srebrzyście...
Oczyma zalśnię opali...

A w czasie deszczu na szybach
Rytm ci wystukam cichutki...
Tęczy zaś dodam kolorów,
Może rozproszy twe smutki?

I szyfr ci prześlę tajemny,
Abyś wiedziała, że w niebie
Kocham cię tak jak na ziemi
I zawsze tęsknię do ciebie...

I serce pęka na milion kawałków
I oczy płaczą za Tobą dziecino
I nijak nie ma jak zapełnić pustki
Wciąż serce krwawi i łzy ciągle płyną!