Anioły są wśród nas… czasami niewidoczne dla oka, jednak wyczuwalne dla serca…

Wiele kilometrów,
tak daleko od siebie...
tak trudno powiedzieć do widzenia,
kiedy serce co innego podpowiada.
Każdy sen czasami się kończy,
kiedy niczego już nie da się skleić na nowo.
Jednak czy prawdziwa miłość może przeminąć,
zgasnąć niczym płomień świecy...
umrzeć śmiercią naturalną...
czy można o niej zapomnieć,
kiedy serce nie chce zapominać...
Choć tak daleko od siebie,
wciąż blisko i żadna chwila,
nie odejdzie w zapomnienie...
♥ ♥ ♥ ¸¸.•*´¯`✿
♥ •*´¯`✿

Pośród śmierci trwa życie, pośród kłamstwa trwa prawda, pośród ciemności trwa światło. Stąd wnioskuję, że Bóg jest życiem, prawdą i światłem.

(¯`♥´¯)
`*.¸.*´
¸.•´¸.•*¨) ¸.•*¨)
(¸.•´ (¸.•´ .•´ ¸¸.•¨¯`•♥ ♥ ♥

GDY CIEBIE BRAK

Puste słowa, smutne dni
i nie tańczy z nocą świt
Szare chmury, mokry świat
czekają na promienny blask

Nad codziennością unosząc się
szukam sensu zgubionego gdzieś
Ciepła tych minionych lat
w kalendarzu wspólnych dat

Tak powoli i spokojnie
w tęsknocie mi serce moknie
I z deszczu wyrastają szczere
żal i niespełnienie
♥ ♥ ♥ ¸¸.•*´¯`✿
♥ •*´¯`✿

♥ZRODZONE Z MIŁOŚCI
♥-MIŁOŚCIĄ ZAWSZE BĘDZIECIE

"...nie umiera ten, kto trwa w pamięci żywych..."
 

(*)(*)
[_][_]

tata śp Krzysztofa Jarczyk

(¯`♥´¯)
`*.¸.*´
były tu ciche, niewinne
piękne w swej skromności
pełne miłości

były tu między nami
urokiem oplecione
czasem roztargnione

były tu
nasze jedyne
ciepłe chwile

teraz tylko w nas
są bladym wspomnieniem
smutkiem, deszczem, uczucia cieniem
PROMYCZEK PAMIECI
DLA CIEBIE ANIOLKU(¯`♥´¯)

Kwiat Nadziei...
Słów nie ma by cierpienie wyrazić
Ulotne są i nietrwałe
Cierpienie w kryształowym mieści się
Wazonie duszy
Ostre kamienie, wnętrze jego wypełniają
Przemieszczają się w dziwnym milczeniu
Ból ciągle zadając nowy
Jakby ból ust nie miał
By go krzykiem ku niebu ponieść
Jedynie ludzkie oczy, te zwierciadła duszy
Łzami go wyrażają ...
A gdy łez jest więcej niż słów na świecie
W kryształowy wazon duszy spadają
Ból koją, zapomnienia nie dają ...
Jedynie modlitwą można uświęcić
Cierpienie ludzkie, ogromne, dławiące
We własne dłonie
Wziąć delikatnie kryształowy wazon duszy
I oddać go
Dłoniom Miłosiernego Boga
Pomiędzy kamienie ludzkiego cierpienia
Włoży On pączek kwiatu Miłości
I choć z bólu, słów Jego może ...
Nie usłyszymy
To kwiat ten, pokarm zaczerpnie
Z łez naszych i słów modlitwy
I rozkwitnie, rozsiewając zapach Nadziei.
♥ ♥ ♥ ¸¸.•*´¯`✿
♥ •*´¯`✿

Nienasycenie, pragnienie, czekanie
takie jest moje ostatnie kochanie.

Miłość której ciepłe słowa zostały
w odległościach wędrując niemałych.

Tęsknota bez dotyku Twojego nie blednie
rwąc me serce powoli, niezmiennie.

Pamięć momentami przystaje, zawodzi
między teraźniejszością a wspomnieniami brodzi.

Tak w trwaniu mijają tygodnie,
by w końcu przy Tobie odetchnąć spokojnie... ♥ ♥ ♥