Andrzej Białończyk

Ileż to razy
Gdy zasypiałam
Łzy zastygały mi na policzkach
Myślałam
Co mogłabym zrobić lepiej
A czego
Nie powinnam była uczynić
Jednak
Czasu nie cofnę
Nie zmienię biegu wydarzeń
Jedyne co mi pozostaje
To milczeć i żałować
I pozwolić łzom
Zastygać na policzkach
Jestem bezradna
Wobec żalu i samopotępienia
Które we mnie wzbiera
Wobec rzeki uczuć
Im wyższą buduję tamę
Tym bardziej rzeka wzbiera
W końcu się przeleje
I będzie piec
Głęboko wyżłobiona rana
Nie zauważyłam
Że już się tak stało
A ja ciągle buduję tamę
Kiedy ona
Już przed niczym nie chroni
Woda jest
Po dwóch stronach mojego świata
Przeszłości i Przyszłości
Ból z dawnych lat
Rozlewa się na teraźniejszość
I piekącą falą
Żłobi przyszłość
Za późno
Bezradnie
Na próżno
I w ogóle
(autor Kwiat Jaśminu)

Jest na świecie ta­ki rodzaj smut­ku, które­go nie można wy­razić łza­mi. Nie można go ni­komu wytłumaczyć. Nie mogąc przyb­rać żad­ne­go kształtu, osiada cias­no na dnie ser­ca jak śnieg pod­czas bez­wiet­rznej nocy.

(*) WIECZNE ŚWIATEŁKA PAMIĘCI (*)

29 lat przemknęło jak jak dzień ,tyle się wydarzyło!Wieczny odpoczynek racz Mu dać Panie a światłość wiekuista niechaj Mu świeci.

Dlaczego ?

(*) WIECZNE ŚWIATEŁKA PAMIĘCI (*)

Nie ma dnia abym nie myślała o Tobie !
Wieczny odpoczynek racz mu dać Panie, a światłość wiekuista niechaj mu świeci na wieki.
Niech odpoczywa w pokoju wiecznym. Amen.

Śpij,śnij snem wiecznym !Boże miej go w opiece !