Adrianko droga, kochana córeczko,
mówili, że byłaś w mym brzuszku kropeczką.
Lecz dla mnie byłaś darem prosto z nieba –
wszystkim co było do szczęścia mi trzeba.

Byłaś iskierką nadziei, gdy wstawałam rano,
wtedy każdy dzień z Tobą nie zaczynał się tak samo,
bo byłaś dla mnie marzeniem i celem –
tym najważniejszym – choć miałam ich wiele.

Wszystko co robiłam, robiłam dla Ciebie.
Kochałam Cię bardziej niż tatusia i siebie.
Byłaś pierwszą myślą, kiedy wstawał dzień
i marzeniem sennym, gdy odchodził w cień.

W głowie już widziałam Twe rączki, paluszki,
i mutantki – tak tatuś nazywa me nóżki.
Widziałam Twe oczka czarne jak węgielki,
i uśmiech Twój bezzębny, jak rogalik wielki.

Nie straszne mi były te długie miesiące,
by wytrwać dzielnie do wiadomego końca,
bo miałaś być naszym najdroższym dzieciątkiem,
nowego życia cudownym początkiem.

Lecz inna była wola Pana Boga,
i krótsza była nasza wspólna droga.
Teraz jesteś w niebie, patrzysz na mnie z góry
jak staram się przebić trudów życia mury.

Każdy dzień bez Ciebie odbiera nadzieję.
Nie mam chęci walczyć o to co się dzieje.
Lecz najtrudniejsze są dla mnie wieczory,
wtedy mnie nachodzą żalu wielkie zmory.

Leżą razem ze mną nie chcąc odejść wcale.
Odganiam je z trudem, tak trochę niedbale.
Dręczą mnie i męczą, już brak mi jest siły,
by sobie poszły i w dali rozmyły.

Czekam więc na sen by skrócił cierpienia,
by zagłuszył smutek wręcz nie do zniesienia.
By pozwolił mi czasem zobaczyć Cię na chwilę.
być pewną, że u Pana dobrze sobie żyjesz.

Dzisiaj mija miesiąc, odkąd Ciebie nie ma.
A mój świat na lepsze wcale się nie zmienia.
Wciąż o Tobie myślę i wciąż mam nadzieję
że czas uleczy rany i smutki rozwieje.

Lecz nie bój się Córciu, że Ciebie zapomnę,
w każdej chwili życia Ciebie sobie wspomnę.
I będę pamiętać, nawet gdy na świat
wydam twoją siostrę. Może będzie brat?

Ty zawsze będziesz pierwsza, kochana, jedyna,
Tą którą się zawsze z uczuciem wspomina.
Kochamy Cię Adrianko a Ty prosto z nieba
Dbaj o swych rodziców, daj co im potrzeba!