Tu nie chodzi o to, bym płakała,
abym swoich win szukała małych.
Późne łzy wszak nic już nie wskórają
i nie zaprowadzą Cię do Raju...

Pożegnałeś świat ten nazbyt wcześnie,
ale przez tragiczne swe odejście
wydorośleć mi kazałeś i potężnieć,
bym i w bólu dostrzegała szczęście.

Jesteś tam, gdzie nas wciąż jeszcze nie ma.
Twego życia – tu został poemat...
W nas wyryte Twoje jest spojrzenie,
gesty, czyny oraz głosu brzmienie.

Smutek mój Ci nieba nie otworzy!
Jednak wiem, że żyjesz gdzieś w przestworzach!
Będąc ledwie niewidocznym cieniem,
ciągle patrzysz na moje błądzenie...






„Kiedy odchodzi przyjaciel, coś we mnie umiera.”
Gore Vidal (Edgar Box)