Uroczystości pogrzebowe mają to do siebie, że niejako zmuszają ich uczestników do refleksji. Nie tylko nad życiem, które przemija, ale i nad strojem zakładanym w tym szczególnym dniu. Strój bowiem też należy do sposobów komunikacji niewerbalnej, którą możemy wyrazić swoje uczucia.
Sprawy urzędowe, z którymi codziennie większość z nas ma do czynienia, załatwiamy w sposób niemal automatyczny - nie zastanawiając się zbytnio nad procedurami - i przechodzimy nad nimi do porządku dziennego. Są jednak i takie sprawy urzędowe, które mogą nastręczyć niejednej osobie trudności. Trudności te jednak wcale nie są związane z wyjątkowo skomplikowanymi przepisami, co raczej z wyzwaniami natury psychologicznej.
Trudno spotkać kogoś, kto bez pewnego drżenia serca myśli o swojej własnej śmierci i o tym, co będzie potem. Odsuwa się takie refleksje na bliżej nieokreśloną przyszłość zakładając, że jakoś to się ułoży. Ostatecznie zaś, że to, co stanie się po naszej śmierci, nie będzie już naszym zmartwieniem... To myślenie jest, owszem, dość realistyczne, ale i w pewien sposób egoistyczne. Bowiem osoby, na barkach których spocznie obowiązek organizacji naszego pogrzebu, będą musiały zmierzyć się z pytaniem: pochówek tradycyjny czy kremacja?
